Jakby oczy otworzył pod szczęśliwą gwiazdą

i żaden demon klucza do nich nie odnalazł,

aż do tej chwili kiedy Bob Dylan się zaciął

na Hurricane, w momencie gdy ojca mu zabrał

samochód na przejściu dla pieszych. Ojciec pierwszy

zaszczepił w nim miłość do gór, Boba Dylana,

wspólnych nocy w pieczarze, do której bezpieczny,

bo znajomy wiódł szlak. Ćma na Tatry opadła

i Janek zew jaskini usłyszał – znam drogę,

z ojcem chodziłem nie raz, widzimy się rano,

nie martw się Olek, muszę iść sam. A kto w mordę

kumplowi by dał kiedy trzeba? No kto na to

by wpadł, że będzie musiał go dźwigać, gdy żaden

wiatr najmniejszy nie wróżył tego, że o świcie,

tuż przed jaskinią ujrzysz w jasnych oczach gwiazdę

zapadłą z odciśniętym w niej ostatnim krzykiem.

2)

Więc tak śnił mi się Janek, na tylnym siedzeniu

autobusu, siedział i uśmiechał się milcząc,

patrzył tymi oczami, do których dostępu,

wydawało się, wszelkim zabroniono biesom.

Jak długi, jak szeroki był autobus? Miejsca,

tak jak sądzisz, było w nim dosyć – jeszcze zdążysz,

kierowca jest niebiesko-cierpliwy, poczeka,

taki to pojazd co mknie przed siebie i krąży.

Janek pożyczył mi Kadysz Ginsberga, który,

okazało się później, należał do Olka,

któremu pożyczyłem Whitmana... a chuj z tym -

- ten tamtemu pożyczył i potem nie oddał.

Włosy wolno mi rosną, jakby pomyliły

lenistwo ze stylem, a pająk plecie sieci,

że też jemu się chce - bez pretensji, cierpliwy,

od nowa. Ciut się spocić, troszeczkę uwietrznić.

3)

Każdemu tyle szczęścia i energii twórczej

w drodze do źródła ile miał Janek. Z tym trzeba

urodzić się chyba, by żadne szczyty w chmurę

nie były spowite dosyć gęstą. A do drzewa

daj każdemu być podobnym i niechaj się spełni.

Wszystko ma cenę - którym żyć o cienkiej skórze

padło, niech wzajem siebie w milczeniu odrębnym

pozdrawiają, gdy trzeba - brzęk drobnych na ulgę;

śmierć niech ostatnią ratę za wiersze odbierze

o czasie jak ostatni rzut oka na kolaż,

którym trudził się Janek, skrawki, wers za wersem,

tnąc, sklejając w poezję. Ścieżką wedle oka

jego własną podążać każdemu, a miejsce

tylko swoje niech zajmie i niechaj zielony

nie będzie kiedy spadnie w przepaść, nazbyt gęste

niech nie będą mu chmury, gdy smutek się sączy

i sączy