Poezja człowieka uskrzydla, ale ludzie przyziemni spróbują za wszelką cenę sprowadzić takiego na ziemię.

- Tylko spójrz na tego kudłatego – mężczyzna w wymiętej marynarce pokazał palcem malutki punkcik na bezchmurnym niebie. – Tak na mnie działa, że bym go chętnie oduczył tych wszystkich podniebnych akrobacji.

- A co ci ten chłopak przeszkadza? – zapytał drugi, w słomkowym kapeluszu z pawim piórkiem.

- Bo on to robi nam wszystkim na złość! Wie, że to niełatwa sztuka, tak oderwać się od ziemi, więc wykorzystuje swoje umiejętności w sposób perfidny i zdradziecki.

– To zwyczajnie go zignoruj – odpowiedział ten w kapeluszu. - Przecież oni się żywią naszą atencją. Jeśli na takiego nie patrzysz, nie słuchasz, nie interesujesz się, to prędzej czy późnij mu się odechce i zgnije jak ulęgałka. Bo ileż można tworzyć tylko dla siebie?

- Kiedy ja nie mogę przejść obok tego obojętnie. Czuję się odpowiedzialny za ludzi przyziemnych, którym nie w głowach wyszukane metafory i nie dopuszczę, żeby taki stąpał po ich dziurawych kapeluszach!

- O przepraszam, w moim kapeluszu nie ma dziurki! – Oburzył się mężczyzna. - A jak już chcesz, to możemy go zwyzywać. Niech się dowie, że z nami nie warto zaczynać.

- Ty chuju, twoja matka jest kurwą! – wykrzyczał ile tchu w piersiach ten w wymiętej marynarce.

- Ty pieprzony grafomanie!  - dorzucił ten w kapeluszu.