Dziękuję za komentarze, pozdrawiam.

Jejku... wyczuwalne to drżenie

Chyba znam to uczucie, bo kiedyś, jako nastolatek złapałem dosyć dużego klenia i trzymając pod skrzela poczułem, jak mu wali serce. Łeb i oczy były raczej bez szczególnego wyrazu, ale serce jak oszalałe nadrybiało. Od tego momentu nie wędkowałem. Pozdro

Powyższy utwór poprzedził tekst:


Przyznanie się do winy (1)

Przyznaję się, że przez pięć lat mojego życia,
uczestniczyłem aktywnie w zbrodni masowego
niszczenia ławic śledzi, makreli, ostroboków,
dorszy i szprotek na łowiskach Morza Północ-
nego i Atlantyku, jako starszy rybak, asystent
pokładowy oraz ostatnio, trzeci oficer na statkach
Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich i
Usług Rybackich "Gryf" w Szczecinie. Na moją
obronę mam fakt zaprzestania tej haniebnej
działalności, po tym, gdy pewnego dnia, na
łowisku Georges Bank (kilkaset mil na północny
wschód od Nowego Jorku), około dwadzieścia ton
śledzi, po wysypaniu ich z włoka, spojrzało na mnie
przeszywającym, pełnym wyrzutu wzrokiem.
W tym momencie zrozumiałem, na czym polega
mój błąd i moja wina. Po zakończeniu rejsu
zwolniłem się z pracy. Proszę o łagodny wymiar
kary, mimo że nadal (z rzadka), zakąszam śledziem.