Leszku, z tekstem nie było problemu, gdy ukazał się w tomiku, wśród wielu innych o tej tematyce. Tutaj się chyba zagubił. Coraz częściej myślę, że niepotrzebnie zawracam komuś głowę. Dziękuję za komentarz.

Joanno, dzięki, że jesteś blisko! Pozdrawiam serdecznie.

Przy wielkim żalu
czasami nie da się opowiedzieć tego co tak bardzo boli. Nie da się czytelnikowi przedłożyć smutku i tęsknoty. Czasem tak bywa,
stąd do dziś brakuje słów nawet słów
na tytuł.

Lu, pozdrawiam

Znam okoliczności powstania tego wiersza, więc wszystko mi pasuje, ten podświadomy żal, pomimo otaczającego ciepła coś jednak "gryzie" i nie daje spokoju.
Pozdrawiam ciepło

Ok. Poczekam z tym umieraniem. Dziękuję! Bardzo!!!
Ale i tak se umrę:))) Potem.

Nie umieraj, Lu. Ten wiersz jest lepszy, według mnie. I wcale nie wesoły (**Nic się nie stało, nic, nie zmuszam się do łagodności/ na nienawiść już nie mam siły, nie chcę się bać).
Wybacz, że piszę fragmenty, jakby wyrwane z kontekstu. Peelka doświadczyła czegoś złego, nie może wstać, wstaje z trudem. I widzi, że "nie chcę się bać".
Wg mnie pozorna radość. Piękne imię umierającego dziecka.
Pozdrawiam.

Nowy zapis nowe życie:) Umieram!!!

I zapiszę to jak kiedyś.

Nie sądziłam, że taki hermetyczny. pokombinuję z tytułem. To tekst napisany w wielkiej traumie, po stracie przyjaciela. Gdy zbliża się kolejna rocznica, wracam. Dziękuję Dorotko!

Niby optymistyczne zakończenie....ale coś się w nim czai..."uczę się nieba" w połączeniu z "nie chcę się bać" sprawia, że różnie można to interpretować...
"uczę się małych radości, choćby połysku na włosach
dziecka, co się właśnie przytula" - to mi się bardzo podoba :)
Pozdrawiam ciepło :)

Nurio, dawna wersja tego tekstu była bez interpunkcji. Chciałam zmienić go w prozę poetycką. Chyba się nie udało. Dzięki, że przyszłaś!