Spotkała go i od razu wiedziała, że to on. Niebieskie oczy, błyszczące pomiędzy pasmami jasnych włosów; smukłe nogi i sprytne ręce. I śmiech, niespotykany, pełen dzwoneczków. Każda kobieta zauważa u mężczyzn inne detale; jedna obserwuje gibkość ruchów, zwinność rąk i nóg, inna skupia się na skłonności do rozmowy i ustach, układających się w słowa. Jeszcze inne, podziwiają jędrne pośladki albo silne mięśnie, wyrobione na siłowni czy też na budowie. Bywa różnie, na całe szczęście, każda coś dla siebie może znaleźć.

A ona spotkała go na osiedlu. Biegł wtedy do sklepu tak jak jeleń, smukły i sprężysty. Jednocześnie trochę nieporadny jak to bywa u młodych zwierząt, ze zbyt długimi nogami, do których nie przywykła reszta ciała. Z charakterystycznym śmiechem, z którym zwracał się do ekspedientki w sklepie. Widziała go potem jeszcze kilka razy i nigdy nie potrafił zachować spokoju. Jego oczy śmiały się, usta składały w żart i połykały świat jak wielki słoneczny lizak. Świat był dla niego nagrodą, za odrobione lekcje, za odwiezienie matki, obiad dla ojca i za jego żarzącą się w gestach młodość. Świat był dla niego...

c.d.n.