Dziękuję serdecznie za Waszą obecność pod tekstem i za dobre słowo!
Pozdrawiam ciepło!

To ciekawe :) Główną cechą jego osobowości, utrzymującą się przez wszystkie tomy u Prousta, jest właściwie tylko ogromna wrażliwość..

Podobno tak się już nie pisze - powiedziała mi Lu dokładając teorię przynależności do pisania ;) Ale porzucę ją na rzecz poszukiwania straconego Macondo.
Hm, cóż, jesteśmy w dużej mierze naznaczeni przez nasze pochodzenie, środowisko, wychowanie, czy tego chcemy, czy nie. Powracamy najchętniej do czasu dzieciństwa, jak bohater książki Prousta, poprzez smak zamoczonej w herbacie magdalenki.
Ty też, chcąc nie chcąc odtwarzasz magiczny klimat swojego miasta, jak czynił to Marquez w swoim Macondo. Jednak mam wrażenie, że więcej tu jawy, aniżeli snu. To chyba lepiej. Wtedy łatwiej sobie odpowiedzieć, kim się jest, stojąc przed kościołem. Z takim sercem na dłoni jak tu, na pewno jesteś obywatelką świata. Choć z chęcią powracasz i wierszem i pamięcią myślę będziesz powracać, do tych lirycznych wzruszeń. Gdzie bursztynowy świerzop :);)

Ja już tu kiedyś byłam :-)
I się skarżyłam że nie ogarniam klimatów miasta na Mazowszu :-)

Fajne! Ze zbiorku? "kompletnie kielecki mąż" - Lucyno, to jest piękne... ;-))))

Patryku, to właśnie opowieść o moim miasteczku :)

Dzięki Leszku za czytanie. U mnie to tylko żartobliwe przeniesienie gwary w inne okolice i światy :)

Słyszałem jak na tych nie "stond" mówiło się pieszczotliwie "przybłęda"
Ładne słówko warto go używać.
Pozdrawiam

Mgło, ta peelka szelmowsko się uśmiecha. Walczy o to swoje miejsce na ziemi doceniając wszystko co spotyka na swojej drodze. Nie biadoli, wręcz przeciwnie! :) Dzięki za czytanie!

A wiesz Lu że ja też nie jestem "z tond"
Bliski mi ten wiersz bo tak jak peelka nie mam swojego miejsca na ziemi i tak jak Ona nadal jestem niczyja
Ładny wiersz :-)