Wiesz.. przypomniał mi się tu Twój dawny tekst o ojcu, który siedział za zamkniętymi drzwiami, przez które słychać dziecko. Nierozumiało, co się dzieje z ojcem, ale czekało na niego. Wiedziało, że tam jest i chciało być blisko niego. Ojciec - nie potrafił.

Te dwa teksty w jakiś sposób korensponduja ze sobą. Nie rozumiemy do końca czym jest śmierć i co jest po drugiej stronie. Jednak w głębi rozmawiamy przez te drzwi. Oczekujemy odpowiedzi. Płaczemy. Być może zmarli nie potrafią otworzyć drzwi, a może zwyczajnie nie chcą. Wierzę jednak, że nas słyszą.
Podobnie tu: czasem trzeba zostawić te drzwi w spokoju. Nie walić pięściami- nie zawsze dobrze mieć dużo siły, czasem lepiej pozwolić odejść i pozostać z wiarą, że nas słyszą: pogłaskać po włosach. Powiedzieć kilka słów.

Ten przejmujący dla mnie obraz, niesie uczy wrażliwości i umiejętności pogodzenia się, że jesteśmy tu tylko na chwilę.

Żyjmy właśnie tak.

Pozdrawiam

To akurat dwa fragmenty o umieraniu ciotki w Domu Opieki u Zakonnic.
Nuria, ja mam skrzywione podejście do obrazu agonii i śmierci, to chyba zrozumiałe?
Dziękuję za ślad pod tekstem.
Pozdrawiam Was.

Trudno mi teraz skomentować. Przeczytałem. Przeżyłem coś w środku

Pozdrawiam

Aaaa, dodam tylko, że moi bliscy nie umierali w odartej z godności szpitalnej sali, a tak jak chcieli...pod własnym sufitem.
Może dlatego było zupełnie inaczej.

Nie wiem, czy z racji zawodu widziałeś, byłeś świadkiem agonii, bo druga część to już faza po.
Nie każda agonia to taki obraz jaki podajesz.
Byłam przy śmierci trzech bardzo bliskich mi osób.
Było zupełnie inaczej, no ale może to tylko w tych trzech przypadkach było inaczej............

Tak, Joanno, tak miało być.
Leszku, dlaczego lepiej nie czytać? To reportaż, fotografia z odrobiną dźwięku.
Pozdrawiam Was.

Lepiej tego nie czytać :(

Bezuczuciowo, chłodno wręcz zimno potraktowałeś ten tekst, ale wiem, że właśnie tak miało być.