Siadamy wszyscy przy kuchennym stole, aby zaplanować kolejną rzeź albo pogrom. Psy za oknem ujadają, jakby je ktoś obdzierał ze skóry, więc dziadek rzuca kapciem w ciemność nocy, a babcia wspomina:

- Kiedyś to były czasy! – I po chwili dodaje. – Teraz już nikt tak nie topi kotów w studni, jak moja mamusia.

- Teraz są inne czasy – odpowiada dziadek i dzwoni łyżeczką do herbaty.

- Dlaczego tylu dobrych poetów kończy żywot nie napisawszy jednego słowa? – pytam sam siebie.

- Wczoraj widziałam jednego – wtrąca babcia, czytając w myślach. – Leżał przy drodze, w kałuży krwi i własnych odchodów.  Ktoś się zlitował i wbił mu w plecy tabliczkę z napisem: „Nie deptać poety”, ale bez wykrzyknika, tylko tak, informacyjnie.

- Ludzi od wieków fascynuje zbrodnia. Każdy z przyjemnością patrzy na rozgniecioną muchę i myśli sobie, że przecież jej się należało – i w tym momencie dziadek parzy sobie usta. – Kurwa jebana!

Babcia zabija dziadka wzrokiem za ten wulgaryzm przy kolacji, a ja wychodzę z domu pod pretekstem chęci odnalezienia dziadkowego kapcia. Ludzie czasem wychodzą po papierosy albo po bułki, żeby już nigdy nie wrócić.

Zbłąkani przechodnie wyglądają, jak potencjalni mordercy i psychopaci. Wszyscy bez wyjątku. A może to tylko ja mam zwyczajną potrzebę dostania w mordę, żeby ból fizyczny nadał mojemu cierpieniu jakiś sens?