Brozic: Ta oto godzina. Serwis poetycki.

Zamarły róż okrzyki ku słońcu w wyżynie,

I lasów rozechwianych śpiew - o samym śpiewie -

Szmer przykazań miłosnych w płomienistym krzewie -

Wszystko nagle zamarło w tej oto godzinie!

A życie wśród zamarłych tak łatwo się płoszy,

Że samochcąc przelana domyślnym strumieniem

Krew własna - purpurowym jest tylko stwierdzeniem

Tego, co już się stało ! ... - O, stwierdzeń rozkoszy! ...

Twój wybraniec, dbający o cześć swej korony,

Na miecz ją w swoich ogniach przetopił samotnie,

I miecz, ostrzem ku światu tak długo zwrócony,

Zwróci teraz ku sobie natychmiast, bezpowrotnie! ...

Lecz jarzma wyczekiwań nie wdzieje na szyję,

Nikomu nie zawdzięczy przepychu swej męki!

Choć życie przyjął z ręki jakiegoś : "Niech żyje! " -

Śmierć - ów pokarm ostatni - przyjmie z własnej ręki!

Śmiało w ślepie zaziera szalonej ochocie

On, co więcej zdobywa, aniżeli traci!

Niech mu dusza nie będzie leniwą w odlocie!

Niech się serce o jeden miecz jeszcze wzbogaci!

Bo może w tej godzinie, w tej najmniej zwodniczej,

Znajdzie w sobie godnego swej napaści wroga,

I rażąc siebie mieczem, spragnionym zdobyczy,

W piersi własnej własnego dorąbie się boga!

Spis rzeczy