nazywam ją bezimiennie

czuję pocałunek na czole

może ojciec mnie tak całuje

albo czas

czuję jej pocałunek na palcach

dlatego lekko przystępuje tu dotyk

zanim myśl zdąży przystąpić

uważna

wsłuchuję się w nią

jak w jakąś liturgię słoneczną

uważna szukam dotyku wszędzie

wtedy powietrze przestrzeń  i moje ciało

i czyjaś niedotykalność

spływają mi po palcach

nieporadność nieśmiałości co przemyka zawsze bokiem

i potyka się

i potyka się żarliwie

zapominam

opowiedzieć o miłości to niebo które widzę przez okno nadaremnie piękne

to powiedzieć czyjaś nieobecność rozmywa się w nieposłuszeństwie rąk

to powiedzieć tak tak znowu powiedzieć

niebo nie szuka we mnie schronienia

nie potrafię nieba opisać

w moim pokoju miłość wdrapuje się na ściany i uśmiecha się zaczepnie

nie lubię gdy przypomina ślepą dziewczynkę która wie że gdy przejrzy

to umrze

moi rodzice nigdy o niej nie mówili

zawiesili mnie dzięki temu

pomiędzy snem a przebudzeniem

ośmielam się niekiedy

w rozmowach zwykłych i niespodziewanych

zaproponować tajemnicę