Bawimy się w wojsko: raz, dwa, trzy, cztery.

Niesiony na plecach karabin  zostaje z tyłu, trzyma nas na muszce

Kałasznikow niewinny człowiek o stalowej sławie,

lecz on nie żartuje i zaraz to zrobi.

Komenda: padnij, czołganiem naprzód!

chwilowo nas ratuje, pękają granaty gotowane na twardo.

Idziemy naprzód, zasieki, transzeje,

po co to wszystko? Tyle lat po wojnie,

odgrzewane kotlety w środku jeszcze zimne

smakują wybornie, nagle: gaz! maski włóż!

Ni przełknąć, ni wypluć – żołnierz wszystko może.

ciężkie oddechy, unieruchomiony język spustowy,

płachta poligonu, prześcieradło liści jak rodzinne gniazdo,

dajemy radę, nadlatuje eskadra – to nasi

tylko te krzyże na ogonach, ale to teraz nasi.

To ciężka zabawa przeżyliśmy, uśmiechy, luz.

Czerwona gwiazda na wschodzie nie wróży nic dobrego.