Krytyku, Dahida, Ewo i Leszku – dziękuję Wam bardzo :) 
Renato, przecież wiersz jest dla niej, nie broń dziecku, niech zrobi z nim to, na co ma ochotę.

Pozdrawiam :)

Ładny i mądry wierszyk, wart wyróżnienia które otrzymał.
Pozdrawiam serdecznie

Joasiu, wiersz płynie cudownie
a ostatnia zwrotka wprost urzeka
mnie
pozdrawiam serdecznie:)

Joanna!

Wiersz!? podoba mi się, jak najbardziej - ostatnia strofa - podsumowanie.
Moja Julka, odkrywa ten świat.
Pozdrawiam

Mańce się strasznie podobał :-) pytała czy może kiedyś w klasie przeczytać ? :-)

Fajniutko ...

Tomek , dziękuję bardzo
to miłe, że ostatnia zanadto nie przeszkadza :)
– grzebię też w tych starszych - szlifuję, gładzę i tak wychodzi
raz lepiej raz gorzej.

Imre, dziękuję pięknie :)
- wszyscy wiemy, że dzieci to skarb - żywe złoto, potrafią zaskoczyć rodzica w najmniej oczekiwanym momencie, czasami nie doceniamy ich bystrości i wielkiego potencjału – należy więc być czujnym i pomocnym lecz nie wyręczać.
Oj, pięknie mi tu piszesz, jeszcze raz dziękuję :)

Renato, potraktuj ten wierszyk jako dedykację dla Malwinki (kiedyś obiecałam – bierz) jest jej. Dziękuję :)

Maksymilianie :) – dziękuję, również za serduszko (w telefonie jest pięknie czerwone), przekażę je dzieciom na zasadzie „podaj dalej” . DziękujeMY


Z pozdrowieniami – jeszcze świątecznymi

I ja pochwalę. Bardzo ❤

Fantastyczny :-) już wiem co dziś Jagodzia i Mania przed snem usłyszą :-)

Bardzo i mnie się podoba. Uczy tego co najtrudniejsze. Uczy zarówno rodzica jak i dziecko. Uczy dawać wędkę a nie rybę. Uczy dystansu- nie wszystko na raz, bo łatwo się przejść zniechęcić i zamknąć się w sobie. Tu dystans do świata rozpala ciekawość, zachęca by iść po kroczku. A do tego to wszystko podane przystępnym językiem.

Jestem bardzo na tak

Pozdrawiam:)