Ten Wiersz czytałem i rano i w południe i znowu wracam... wzbudzasz we mnie refleksję na temat mojego ojcostwa.. takie bardzo intymne, o moi miejscu i drodze do zrozumienia.. Ale nie z oersektyey ojca.. A z perspektywy syna... czy to co dał mi tata jest dla mnie budujące czy chcę go naśladować. Czy raczej to twarda szkoła gdzie wyłącznie samemu muszę wnioskować z jego zachowań i doświadczeń..

Dziękuję Ci Leno

Pozdrawiam

Być rozumianym - uniwersalne, nie tylko kobiece, ludzkie pragnienie. Po swej walce Marcjanna dąży do ukojenia.
Pozdrawiam :)

Jak dłuto - to raczej wiadomo, że ostre. Cz warto to podkreślać? Zależy od Ciebie. Podoba mi się liryczny środek wiersza, ten moment o dłoniach... Jest tu kobieta, która świadoma jest równocześnie swojej siły i swojej słabości, która wie, że nawet jeśli dziś jest słaba, pokonana - to następnego dnia będzie silna i niepokonana. I caly ten tekst tak właśnie czytam - o tej wieloistości kobiecej natury ("i jest jej tysiąc") i o tej sile.
A puenta - tak sobie ją czytam - to po prostu pragnienie, by ten facet też pokazał, ze jest silny. Że Ona chciałaby częściej być słaba, żeby on mógł pokazać, że daje radę. I to też mi się (w tekście :) podoba.
Troszkę trudniej mi się w ten tekst wchodziło - nie pasowało mi słowo"uciemiężony". Jakby zbyt... niedzisiejsze? nieprzystające? I "męski odpowiednik" - ale to chyba jakiś męski szowinizm we mnie się odezwał :)
W każdym razie- wiersz bardzo mi się spodobał.
Z szacunkiem - ryszelie

... cudny,

zapytam, czy ostatni wers jest konieczny, ?

Opamiętaj się Marcjanno i zakwitnij .

Marcjanna jest na swoim miejscu, nie jest szczęśliwa, "formuje człowieka lodu". Marcjanna - jak mi się wydaje - jest dobrze zrozumiana.
Ładne.
Pozdrawiam.