Gorączka, moja złota, też pewnie wybiorę się  

na północ. Chodzą słuchy jak smyki po strunach

splatając w warkocze końskie ogony. Chodzą

i sypią sól u białych kostek nocy, sypią rozżarzone

węgliki na jej krucze włosy. Widzisz, ważka usiadła

jej oczy warzą czerń, granaty dojrzewają w skrzydłach

a nasze ultrafioletowe zmysły widzą wszystko.

Wybacz, moja złota, jeśli to za dużo; gorąca pora

i trzeba wyśpiewać życie, zanim wypełni uszy

i usta, rozewrze powieki. To lustro musi być głuche

to lustro musi być ślepe, ale ty zostaniesz żyłką

na piersi, tą która moje palce prowadzi przed siebie

tą która sięgnie w głąb ziemi. Ty, moja złota

zawsze musisz wiedzieć najpełniej.