Chcecie wiedzieć, co cierpię, rówiennicy moi? 
Odmaluję najwierniej, ile pióro zdoła. 
Mary ja dotąd pośród pamiątek kościoła 
Myślą gonię i duch mój o przeszłości roi. 
  
Tu zwykła igrać, ówdzie zamyślona stoi, 
Tam z niechęcią twarz kryła, tu mię okiem woła, 
Tu gniewna, tam posępna, tu znowu wesoła, 
Tu swe lica w łagodność, tu w powagę stroi. 
  
Tam piosenkę nuciła, tu mi dłoń ścisnęła, 
Tu usiadła, tam naszej rozmowy początek.
Stąd biegła, tu na piasku imię moje kryśli,
 
Tam słówko powiedziała, tu z cicha westchnęła,
Tam się zarumieniła - ach! śród tych pamiątek
Wiecznie miota się serce i plączą sie myśli.