Nasz mesjasz z pewnością już nie przyjdzie

kochanie i niepotrzebnie czekasz z kolacją.

Oczy się zamykają, ogień gaśnie, kostki światła

stukają o emalię. Wyssaliśmy go z mlekiem

matek, żeby pogrzebać w mące. Upiekł się nam

i wyrósł, lecz zobacz, tylko okruchy na palcach.

Nawet robak już go nie tknie i hurysy nie zatańczą

na jego grobie, ani w raju, ani tutaj

w naszej kuchni. A jednak cichną waśnie i chłodny

powiew z pokoju przynosi ulgę; dzień był upalny

przyznaj, lecz w końcu i cienie zasiadły za stołem.

Żaden jednak jeść ani pić nie woła

zwłaszcza ten co siedzi przy pustym nakryciu

ze złożonymi rękami. Tak jak inni nic nie mówi

a jednak, kochanie, czekałaś z kolacją, więc pewnie

ty jedna musisz wiedzieć czyją nosi pamięć.