Przez mglistą warstwę poranka, przebijał się już szum ulicy. Znowu zaczęła palić. Jakby za mało było wina wczorajszego wieczoru, kiedy to całe godziny zazdrośnie podglądała żyjącego na odpalonej petardzie  człowieka. Szlachetny trunek zwany życiem, tego wieczoru uderzył jej do głowy. Pamiętała jak wzniosła ostatni toast i pocałowała ekran na dobranoc. Idąc mokrym chodnikiem, układała słowa przeprosin. Dobre, zdrowe piętnaście minut. Zniknęła we mgle, gdzieś za rogiem w drzwiach Kościoła. Przepraszam przyszło niepewnie, zaplątane we własne sznurówki. Niezgrabnie szamotało się w dziwnym, mrocznym tańcu, w końcu padło spocone na twarz i poddało się po nierównej walce. Ktoś je podniósł.

Życie ostatnio, choć skomplikowane, było dobre. Los, choć niezrozumiały, to łaskawy. Decyzje, po długim namyśle raz podjęte, przynosiły dobre owoce. Tylko to poranione serce nie potrafiło dojść ze sobą do ładu. Każdego dnia od nowa wymagało troskliwej opieki. Nie wiedząc jak działa serce, ani do czego właściwie miałoby się kiedyś przydać, postanowiła nie zaprzątać sobie nim głowy. "Podobno czerwone wino jest dobre na serce.. czekolada też." przypomniało o sobie. W radiu leciały wiadomości. Covid, wojna i inflacja. Gdyby się nad tym zastanowić... "W dupę węża, czasu coraz mniej.." Nikt nie kazał jej zmieniać tego kim jest. O tym, kim się stawała decydowała każdego dnia od nowa. Tymczasem woda płynęła, unosząc łupinę, pomarańczowe liście i zielony muł. Ciągle nowa i świeża. Zakrętami, prosto ze źródła. Stała po kostki w strumieniu. Obudziła się.