...nie trzeba szukać swojej niepowtarzalności, wystarczy być odpowiedzialnym za swoje słowa.

Mnie jakoś nie zniechęca, przyzwyczaiłam się, że u alosa nie będzie lekko, łatwo i przyjemnie.
Ja lubię taką poetykę, gdzie metaforyka jest na tyle rozległa, że pozostawia każdemu czytelnikowi spore pole do popisu. A przy okazji uruchamia wyobraźnię i zmysły jednocześnie.

Choć plątać też trzeba umieć, to te wersy są całkiem przyzwoicie poplątane. Na szczęście nie zaplecione w szkolny warkoczyk.

A ogólnie to wydaje mi się, że wiersz przede wszystkim mówi o szukaniu miejsca dla własnej niepowtarzalności, w świecie który wydaje się bardzo wtórny, w stosunku do siebie samego. Im dłużej trwa/rozwija/ewoluuje ludzkość, tym trudniej jest przemówić własnym głosem, nie być klonem, produktem jakiejś kultury. Nie lustrem, które odbija, a samym odbiciem.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

Nagromadzenie rekwizytów skutecznie zniechęca do lektury.