Wracając po latach do oglądania telewizji, nie da się już

zmieścić w odbiorniku. Płaska rzeczywistość miażdży

pozostają jednak sęki sztywno godzące w plazmę. Okazja

żeby się nawrócić minęła bez echa wraz z imieniem demona 

cieszącego się z wianuszka dzieci o wielkich oczach  

powtarzających do znudzenia – mama. Nas już nie pozna 

lecz i ją samą trudno będzie wyskrobać z tłumu zbitego  

w boże ciało. Może to srebrna  łuska, a może miedziana  

bransoleta, opadająca przy zrywaniu plastra; ekran zaczyna 

śnieżyć i chłodna nieznajoma zaznacza dystans. Niedowiarek

ale dołączę i swój lont do tlącego się gniazdka

zanim wyłączy się fonię i zostanie sam, bezradny obraz.