Mówienie oczywistości jest wielkim nietaktem, też tak uważam.
Trochę dużo tego, ale specjalnie dla Ciebie, i miłej soboty.

Spotykamy się o umówionej godzinie, ale nie wiem do końca czy będziesz. Jesteś. Myślę patrząc na ciebie, jak mi urosłeś i jaki jesteś ładny, i że masz jednak za długie włosy.
- Wiesz, jak się kończy Herzog Bellowa? Mniej więcej tak: widzę, że dywan jest brudny, że trzeba go skropić wodą, żeby się nie kurzyło przy zamiataniu … Za chwilę to powie … ale jeszcze nie teraz … za chwilę …

Jest wieczór. Dojeżdżamy na peryferie Katowic. Czytam duży nagłówek: Centrum Zdrowia Psychicznego. A gdyby zamienić nagłówek na Centrum Chorób Psychicznych byłoby coś w tym abstrakcyjnie mniej poważnego, mniej odpowiedzialnego, mniej z wyrokowania, mniej z naprawiania, chyba ostatecznie mniej z naprawiania. (Psychiatra, z którym będziesz rozmawiał, a przynajmniej mam taką nadzieję, że będziesz, intuicyjnie wydaje się mądrym człowiekiem).

Mały pokój, biurko, komputer, dwa zielone fotele. Przy biurku siedzi mężczyzna. Wiek średni, czarny golf, czarna marynarka, lekko przepocona, na linii ramion chyba łupież. I nic. Pisze coś powoli wstukując literki z klawiatury. Zaczynam prawie zasypiać, odruchowo szukam tlenu. Zamknięte okno.
Skończył pisać i widzę twarz: ciemne, trochę za długie włosy, które już należałoby przystrzyc, piwne oczy oddalają się i zbliżają, wcale nie skupiając się na wyrażaniu zbliżenia i nic z przenikliwości. Przeciera policzek dłonią. Dłonie stanowczo domagają się manicure. Przelatuje mi absurdalna myśl, że gdybym miała przy sobie pilniczek do paznokci to podałabym mu nie przerywając rozmowy. Co ja mam mu powiedzieć? Po co jesteśmy? Zaczynam od tego, że wiem, że nie jest Bogiem, a nawet nie wydaje się mieć cudowną moc przenikania umysłu i to już samo w sobie potwierdza słuszność intuicyjnego myślenia o nadziei na spotkanie mądrego człowieka. Opowiadam, co udało nam się do tej pory, na czym polegliśmy totalnie, na czym polegliśmy teraz.

***
Jednym z największych dramatów cywilizacyjnych jest uwikłanie w cudowną moc tabletek. Z cudownej mocy biorą się irracjonalne rozmowy.
- Więc mówi Pan, że po zażyciu tej tabletki ktoś, na kogo być może nigdy wcześniej nie zwrócilibyśmy uwagi wydaje się nam interesujący?
- Tak, mniej więcej tak to działa
- yhm, ja jestem totalnie na nie w kwestii tabletek
- Praktykuję ten lek od wielu lat
- Zażywa pan?
- Nie, przypisuję

***
- No to co powiedziałaś, ha, ha, co powiedziałaś …
- Co powiedziałam?
- O tym, że doktor zażywa lek
- A powiedziałam tak?
Chyba się zamyśliłam i to pytanie padło poza kontrolą, bo myślałam o czym innym. Najważniejsze, że się uśmiechasz.

Byłeś bity?
Czy problem znasz z opowieści pacjentów?

skupiliście się na puencie. jest jeszcze początek i środek.
Wokka - mówienie oczywistości jest wysoce wskazane. Bo zapominamy o nich, nie zwracamy uwagi, albo "wiemy", że "mnie to nie dotyczy".
Malesza - nie obejmę całego świata. To nie tylko poeci skaczą sobie do gardeł. Zresztą są poeci i Poeci. W wierszu powinno być z dużej litery, ale psuło by mi ogólną koncepcję.
chociaż... Może zmienię?
Pozdrawiam i dzięki za czytanie.

Skakanie wzajemne do gardeł najlepiej widać na portalach, na których tolerowani są trolle.
Gombrowicz piszący w Argentynie "Wspomnienia polskie" stwierdził, że "poeci lęgną się wszędzie, jak robactwo".
Chociaż może nie powinno się tego przypominać, bo tutaj wszyscy to wiedzą.
A Mrożek podobno twierdził, że mówienie oczywistości jest nietaktem.

Ps. Lubię tekaty pisane mocnym językiem, tutaj jest świetnie.

Żeby tylko poeci - zawsze wszystkiemu winni. Mnie się podobało.
Pozdrowiecka M