zapytałem, czy pójdziemy na bardzo długi spacer przed siebie w nieznane

   wyraźnie zakłopotana zaczyna przeglądać wnętrze torebki w poszukiwaniu

   być może czegoś konkretnego, by sprawdzić obecność już istniejących rzeczy

   może pragnie znaleźć abstrakcyjne pojęcie - na przykład dodatkowy czas

   pięciolistna koniczyna, pigułka szczęścia lub drewniany kompas - nie wiem

   schylenie głowy pozwala na ukrycie bezładu w poruszaniu gałkami ocznymi

   opuszczenia kącików ust tworzących uroczą, ale niechcianą zmarszczkę

   gdy już coś wypatrzy - zwalnia przeszukiwanie, by w końcu znieruchomieć

   podnieść głowę, zgonić niesforny kosmyk z czoła przy użyciu dmuchnięcia

   ukośnie wykrzywionych warg ze śladami taniej karminowej szminki

   podnosi wzrok określany jako ‘wlepiony’ w coś urosłe do rangi problemu

   widać jak na dłoni wysiłek budowania wyrazu i wysyłki sygnału do organu mowy

   powstaje dźwięk adekwatny do zagięcia linii brzegowej ust - słyszę krótkie „co?”

   wyciągnięta dłoń trzymająca smartfon z breloczkiem o kształcie dużej biedronki

   dochodzę do wniosku, że jesteśmy dopiero na samym początku naszej drogi