lu*

wylecieć z gniazda było łatwiej niż zbudować własne

rosłam na ziemi co rodziła kamienie

pamiętam zaciśniętą w sobie pięść

gdy patrzyłam na wzgórza za domem

denerwowały mnie meble na wysoki połysk

święte obrazy równiusieńko pod powałą

wielkie poduchy z puchu gęsi (których pilnowałam)

można było na nie patrzeć spało się na innych

strych pełen rupieci przyjmowałam z ukrytym zachwytem

do dziś śnią mi się po nocach niedomknięte szafy

zapach i smak powideł w kamionkowych garnkach

chleb ze śmietaną i cukrem poziomki nad potokiem

dzikie czereśnie w polach i my umorusani

nieświadomi prawd tak tu oczywistych

czas pchnął nas w życie niektórych gdzieś dalej

ziemia tak jak kiedyś wyrzuca kamienie

surowo rzeźbi twarze dłonie i ramiona

tych co pozostali

a tych co przejść musieli - przyjmuje z czułością

kładzie na swoim sercu i otula dłonią

Ilość odsłon: 1537

lu*

2-5

marzec 04, 2018 14:04

Hej Helen! Zaszczyty na małą l. :) Dziękuję!

Konto usunięte

2-5

marzec 04, 2018 09:01

Lubię Cię posłuchać Lu. Pozdrawiam

Gudmundur

2-5

marzec 04, 2018 02:48

Odwzajemniam tym samym!

lu*

2-5

marzec 04, 2018 02:36

Cześć Joasiu! Młoda peelka była zbuntowanym dzikusem:))) Cieszy mnie Twoja obecność pod tekstem. Dziękuję i pozdrawiam ciepło!

Dzięki Dahido za czytanie. Też Cię pozdrawiam.

Gudmundur

2-5

marzec 03, 2018 23:03

Ostatnie sześć zwrotek - piękna puenta!!
Miłe wspomnienia zawarte w treści.
Pozdrawiam!

Joanna-d-m

2-5

marzec 03, 2018 20:45

Wiejskie spojrzenia zapamiętane na lata
---------
chyba warto pozazdrość peelce jak i komentującemu L.
takich wspomnień

Tytuł wiersza niezwykle celny.

Pozdrawiam

Pozdrawiam 