Czyta się, czyta pomimo chłodu.
Pozdrawiam

A nie wiem, czy nie wystarczyłoby "nie stukaj"... - mamy furtkę, klamkę - nie ma nic o tym, że jest jakieś okno, jakaś szyba.
Ja to widzę w obrazie - wchodzenie do ogrodu, ogrodzenie, furtka. Nie widzę domu. Pewnie przez te minus dioptrie.
Poza tym - czy dopowiadać, że "śmiechem"? Nie wiem z czego miałby ten śmiech wynikać - wszak wcześniej zdarte kolano, pejzaż skaleczony, lód po klamce...
Chyba że - "śmiejmy się z tego"! Wpuśćmy więcej radości! Nie rozpamiętujmy skaleczeń a chodźmy do przodu - choć nie jest łatwo...
Wtedy raczej pasuje... Choć ten lód po klamce tak mroczno się wspina...
Bardziej podoba mi się początek, z tym: "możesz zwyczajnie siebie komuś nie dać / zostawić ślad czytelny jak zdarte kolano" - rytmicznie, obrazowo, z fantazją...
Lód i śnieg, i ta "ułuda zamknięcia" to już mniej...
Z szacunkiem - ryszelie

Jest tutaj kilka bardzo ładnych i przemyślanych wersów. Subtelność całokształtu sprawia, że chyba wrócę przeczytać to jeszcze kilka razy

pzdrw