Nuria, wysoko fruwasz

Zgadzam się z Joanną. Bez ostatnich 3 wersów.

Miło Mariuszu, dziękuję za słowo pod moim wierszem.

Podoba mi się Twój wiersz. Dobrze skonstruowany klimat, poczułem się tak, jakbym "tam" był. Bardzo dobry tytuł, który sprawia, że wiersz staje się niejednoznaczny i tajemniczy
Pozdrawiam

Dziękuję za poświęcony czas.
Mamy wokół ludzi bezradnych, którzy nie chcą prosić o pomoc i wcale nie są to ludzie w podeszłym wieku.
Bywa, że ktoś młody staje się niesprawny fizycznie i za wszelką cenę chce być samodzielny.
Nie o szpital tu chodzi, a o istnienie w swoim środowisku. Tzw. opiekunki nie bardzo potrafią się takim człowiekiem zająć. Nie wynika to być może ze złej woli, ale z braku umiejętności. Zazwyczaj to osoby po szkole podstawowej bez żadnego przeszkolenia, potrafią umyć okna, odkurzyć, ale już pomoc podopiecznemu przesiąść się z łóżka na wózek przekracza ich umiejętności.
Zwróćmy uwagę, czy w naszych małych społecznościach nie żyje osoba, której trzeba wymienić książki w bibliotece czy pójść / podjechać/ z nią na seans do kina.

Są tacy ludzie i dobrze czasem o nich pomyśleć, przypomnieć, napisać: et-cetera, et-cetera
Pozdrawiam

Wersyfikacja w pierwszej strofoidzie wydaje się nieprzemyślana. Podobny kawanaławizm szpitalny jak u pijanego zrywu. Trochę liryki poproszę ;-) Zdrowia

Wiesz.. Dziękuję Ci. Przyomniałaś mi o kilku moich jakby podopiecznych z czasów praktyk. Zwłaszcza Pan K... do dziś pamiętam jego gładką delikatną skórę dłoni i jakby szklane oczy. Bycie takim "aniołem" dla młodego człowieka było prawdziwą szkołą życia. Chyba najtrudniejszą ale i taką która pomogła mi wiele razy w zwykłym życiu.

Przepraszam za taki osobisty wtręt "od drugiej strony" ale warto się tu było zatrzymać i w duchu przenieść się do nich...

Pozdrawiam

Nuria,
bardzo mi się podoba, ale
bez ostatnich trzech wersów.

Wolałabym jednak,
abyś czytelnikowi dała przestrzeń
interpretacja-odbiór

Pozdrawiam