Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

na pustyni ludzkiego serca 
ścieli się czasem samotność 
widzi tylko swój ból i łzy 
i dla niej wstaje świt 

na spękanej ziemi 
samotność liże rozterki 
w cieniu własnych myśli 
niknie w przedsionku śmierci 
i dla niej świeci rozgwieżdżone niebo 

księżyc odbija światło 
miewa krwawe zaćmienia 
a jednak cieszy go życie w pełni 
trzeba przejść własną pustynię 
po widocznych śladach na piasku 

jak inaczej uwielbić wschodzące słońce 
kiedy mrok przykrył ziemię
Ilość odsłon: 965

Komentarze

styczeń 10, 2019 09:35

Leszku,dziękuję za Twoją gościnę i komentarz-no tak nadzieja jest dla każdego,chyba,że ktoś się na nią całkowicie zamknie:)pozdrawiam

styczeń 09, 2019 20:05

Jest smutek ale też i nadzieja i to dobre
Pozdrawiam