j.

- muchy kochają najmocniej -

Jesienna aura otwiera strony książek na scenach gwałtu.

Człowiek tuła się pomiędzy krawędziami.

Akt własności wypisany na skórze.

Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.

Wgryzłeś się w mój język.

Nauczyłeś recytować poezję mową ciała.

Nagły, rozdarty wewnątrz własnej skorupy, pozbawiony sumienia.

Przymiotnik. Element fabuły, bez którego

historia toczy się dalej. Zatacza kręgi. Pozbawia

horyzont złudzeń i piękna. Miliony małych miast

zbudowano w trosce o dobro i czułość.

Depczesz każde z nich. Pozostawiasz milczenie i okaleczone okna.

Szyby pękają. Skóra, podatna na ból, szuka wiatru,

oddechu powietrza zmieszanego z kurzem.

Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,

odłamkami szkła.

Przyszłam ratować cię przed samym sobą.

Ale to jak ratować pająka przed jedną z jego sieci.

Ilość odsłon: 2289

← Poprzednia 1 2 Następna →

Mithril

2-4 2-4 2-4 2-4 2-4

luty 14, 2019 17:38

...polecono mnie owy sztych - zajrzę później raz jeszcze

Nuria Nowak

2-4 2-4 2-4 2-4

luty 14, 2019 12:39

Myślę, czytam po raz kolejny…i nawet gdyby przyjąć tego pająka, jako bestię totalnej zagłady / bo treść raczej katastroficzna/ a muchę jako zbawiciela, to wiersz jawi mi się obrazem przerysowanym, z patosowymi wstawkami np.
„Akt własności wypisany na skórze.
Grawer na ustach. Pocałunki zmieszane z kolcami róży.
Wgryzłeś się w mój język.”

Czy :

„Krzyk eksplodującego miasta.
Pluje krwią mieszkańców,
odłamkami szkła.”

No, jakoś nie, tym razem.

Pozdrawiam.