Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem Salon Literacki

Spis rzeczy

Zrzutka

Akcje promocyjne

Inne

Forum

wokka

tryptyk przedwiosenny

zima

chwila ma tyle czasu, powoli pęka
kokon, wylatuje nuda. muchołówka
chwyta motyla w locie, połyka tułów,
skrzydła kołują niby płatki śniegu

dzwon

słucham drżeń stopu metali. duża piegża
z wnętrza wieży, z piaskowca o barwie
krzepnącej krwi, przekonuje kilka razy
dziennie, żebym uwierzył. dziecko pyta:
tato, co osiągnę w życiu?.

świerk

ciemna zieleń włosów przebija
wacianą perukę. sikorka
to kolczyk. wschodzące słońce
zaczerwienia usta. uśmiech
ujawnia braki w uzębieniu.
mimo zaproszeń, by wszedł i
się ogrzał, stoi na swoim.
Ilość odsłon: 915

Komentarze

wokka

2-5

luty 27, 2019 23:21

Leszek!
Dziękuję za przyjemny komentarz. Pozdrawiam.

Imre!
Dziękuję za ciekawą interpretację utworu. Pozdrawiam.

imre

2-42-42-42-4

luty 27, 2019 19:30

Ładnie opisana wędrówka światła: od ciemności poprzez świt po wschód niskiego jeszcze słońca wplecionego w naszą ziemską egzystencję.

Pozdrawiam

Leszek.J

2-52-52-52-5

luty 27, 2019 18:37

Te trzy obrazki budzą zadumę nad wielkością świata, nad różnorodnością epizodów z których się on składa.
Wiersz budzi refleksje i zatrzymuje
Pozdrawiam