SEN

On przybył świtem, czekany,
klucznik mych myśli skrywanych,
on, bard nieodklęczanych win,
klaun łzami okraszanych dni,
on, sen, doradca odmiany,
władca marzeń wypieszczanych.

Siadł na postumencie smutku.
Z jego dłoni, w geście daru,
niezdarnym lotem motyla,
jednego dnia życia króla,
sfrunął, w kolorów orkiestrze,
ptak, maleńkie pisklę jeszcze.

        PTAK

Kiedyś śniłem tego ptaka:
on z królestwa krańca świata,
agory zdarzeń minionych,
gdzie wyśnione już spełnionym,
gdzie jednym są jawa i sen,
a wszelkiej rzeczy żaden kres.

Tam Hades wiary i marzeń,
matecznik odrodzonych dusz.
Tam wieczne ognie miłości
i płomienie nienawiści
plotą się w gorącym tangu,
płodzą blask i mroczne cienie.

Tam, by rozdawać piękne sny,
rodzą się brzydkie kaczątka,
a wśród gorących popiołów
ród niecierpliwych feniksów
w nową drogę sposobi znów
posła strażnika świata wrót.

        LOT PTAKA

Ptak wznosi się w blasku jutrzni,
nie jak motyl, już dumnie tak,
jak orzeł, jak wielki kondor,
w locie lekki i dostojny,
skrzydła jego, z tęczy tkane,
w barwy poranka wmieszane.

Spogląda z wysoka na świat:
zieloną łąkę widzi tam
i przebiśniegi (szalone!
wierzą, że znów przyszło nowe),
i mimozy, śniące panny
pragnące skrycie dotyku.

Wśród bujnych traw kos na gnieździe,
skamieniały okiem węża;
owca, a w jej lustrach źrenic
ostre kły starego wilka;
człowiek, co klnie skowronka śpiew
- bo to sępa złowróżbny skrzek!

        MIASTO XXI st CENTURY

Obok las betonowych drzew,
w srebrnych liściach szklanych okien,
w kolorowych kwiatach reklam,
mamiących szczęściem w plakatach
i z asfaltu proste dukty,
jak krzykiem wydany rozkaz.

Toczy się sennych ludzi tłum,
sobie życiodajnej krwi nurt
i jest tam ona, i jest on,
oboje szczęśliwi, bo są;
słychać dziecka radosny śmiech,
jak konfetti, jak pereł deszcz.

Jest też stu łyżek dziegciu smak:
bólu krzyk i rozpaczy płacz,
i sumienia bezradny gniew,
i okrutny, szyderczy śmiech,
i ta twarz: maski czerń, oczy
jak noże w cięciwie kuszy.

Jest mędrców cierpiętników zbór,
mniejszego zła ponury chór
-wciąż nie może zrozumieć Świat,
że wielkie księgi dobrych rad
po to, by łączyć treści ich,
a nie wybierać pośród nich.

        EPILOG

Z goryczą ptak patrzy na świat,
to nie miało przecież być tak,
tu dla niego miejsca jest brak,
znowu chybiony lotu szlak.
Żal toczy łzy z jego oczu,
pióra barwi mu purpurą.

Jest już ptak tam, gdzie świata dach,
ponad strzechą odwiecznych prawd,
wyblakłych i zakurzonych,
jak pamiątki lat minionych,
porzucone, zapomniane
w lamusie już nie ważnych spraw.

Z rozpostartych skrzydeł ptaka
bukiety gorących iskier
tryskają gejzerami barw,
kreślą ślad spadających gwiazd,
nie spełniają żadnych życzeń,
trwożą rojem ognistych strzał .

Ptaku wróć, nie kończ lotu tak,
nie musisz ginąć jeszcze raz,
jest tyle nieskończonych spraw,
tak wiele niepoznanych prawd,
spłoniesz, a Ty masz klucz do wrót,
do niespełnionych marzeń dróg.

Z lombardu  rzeczy niechcianych
skrzydła aniołów wygnanych
wezmę i ruszę z Tobą w dal,
żeby odnaleźć choćby ślad,
bo musi gdzieś być dobry Świat.
Ptaku wróć, nie kończ lotu tak!

PS

A gdyby tak pokazał ptak

piękną, ludzką twarz, ludzki kształt?