Ja, kapłan, czekam za magiczną tęczą,

w pięknej świątyni druidów, oświetlonej ogniem,

który nie płonie jasno, ale mieni się tak, jak magiczna latarnia

z dyni, jej iskry i iskierki nazywane są ziemskim morzem wspaniałych uczuć.

Ja, prawdziwy Apollo, czekam za mistyczną tęczą,

w chmurze Zeusa z pięknymi muzami, jak kolibry,

które nigdy nie płaczą, ale tworzą delikatnie śmiejące się tęskne skrzydła,

te skrzydła należą do zaszczytnego, miłego ptaka melancholii.

Ja, sokolnik, jestem za moją uskrzydloną tęczą,

obok rozmarzonego jastrzębia, wypuszczasz go na wiele wiatrów,

tak, że pierwszy lot jest niczym orła przedniego i myszołowa,

w leniwej duszy powietrznej magiczny ptak ma odwagę Poety.

Ja, zbieracz rogów, czekam za starą tęczą,

w jasnej, łagodnej dżungli aniołów pełnej szlachetnych jeleni,

które zachowują w sercu ślady nadziei, jak w kielichu dusz,

te śniące serca są w stanie utrwalić wszystkie sny o lesie.