Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript, który jest wymagany aby wygodnie korzystać ze wszystkich funkcji naszego serwisu. Proponujemy, abyś zaktualizował/zaktualizowała Twoją przeglądarkę na nowocześniejszą, na przykład Google Chrome lub Operę Oczywiście jeśli nie chcesz zaktualizować swojej przeglądarki, nie zmuszamy Cię do tego, nadal możesz przeglądać bez większych problemów nasze zasoby.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Janusz.W

Ego

obnażając ego odkrywając nowe trendy

cierpliwość rzeźbi odciski jak nordyckie skały

tworzę marzenia w kawałkach żelaza

architekture nad jedenastym piętrem

słoneczny dzień i lancz na skwerze

obraz zakneblowanych oczu w parku

zamaskowana postać uderza kolbą w twarz

okrzyk czarnej stali rzuca na ziemię

miedzy parasolami klatka po klatce

negatywem połykam zdyszane powietrze

chwytają sens koniuszkami palców

w odrętwieniu spływa po czole krew

nie nadążam z układanką a myślami

szukam wzorca traci schemat sekunda

na krawędzi dwóch światów

wołam o pomoc między stronicami

ślady z dzieciństwa na zboczach łąk

rozpacz w kamieniach kiełkuje jak wiosenna trawa

echo przymarzło na grudach ziemi

i kroplami smutku oblepiona weranda

już nie kołyszę szeptem niczym mewą nad falami

dotykiem nad brzegiem rozdartego morza

oślepia wspomnienia tępym światłem w piachu

a na horyzoncie przeszłość rozbija woda

Ilość odsłon: 1158

2-5

wrzesień 09, 2017 20:50

szczerze to bym to wykasował )))) nie podoba mi się tekst ,ba ostatnio nić mi nie smakuje )))))pozdrawiam

2-4 2-4 2-4 2-4 2-4 2-4 2-4 2-4

wrzesień 09, 2017 20:20

Ciekawa rytmika wiersza...

2-5

wrzesień 09, 2017 19:21

dziękuje -ironia jest życiem i zarazem składnią ironii ,dziękuje za komentarz )))))pozdrawiam

2-4 2-4

wrzesień 09, 2017 19:16

ja wole o ego w miaę krótko i z ironią.