Bywa tak że noc nam przemija

niezauważenie nawet

schowani głęboko w piwnicach

zagrzebani w słowach

przylepieni do podłogi obłudnie jak my sami

udającej czystą od samego początku

Spoglądamy w otwarte oczy szklanek

miesza nam się ich bursztyn ze łzami

wciągamy je nosem zwykle

bieląc go jak młode drzewka na wiosnę

Albo łykamy ciepłe opary w płuca

cierpki dym co niby ma uspokajać

skołatane rozbite serca

projektujemy od nowa na niczym

tabletką lub proszkiem rysując

Jesteśmy schowani przed świtem

jak najbliżej tępych kwadratowych pudeł

dudni nam pustka w głowach

membrany nie wytrzymują czasem

i trzeba schować ją w porcelanowy hełm

Czekamy aż nas na siłę wypłoszą 

z ciasnych ciemnych miejsc na światło

pobiegniemy zjeść kłujące zimne powietrze

kołnierz jak uszy postawimy wysoko

futro nastroszone znów okaże się za ciasne.

Awatar publikacji : http://www.digart.pl/praca/4147859/wilki.html