Tomek

Zbyt blisko

Ciemno. Tylko w kącie świecą oczy. Można je poznać po drżeniu powietrza. Patrzą.

Wbrew pozorom nie panuje tu zupełny mrok. Po chwili widać na środku zarys poruszających się dwóch posągów. Są coraz bliżej siebie... Powietrze szkli się lękiem wypełzającym z różnych stron. I radością oczekiwania na środku.

Gdy zwierają się w uścisku, jeden pęka, pozostawiając pokruszone skorupy na ziemi.

Pozostaje ten drugi z rękami obejmującymi pustkę. Przecina go delikatna rysa.

Ilość odsłon: 3159

← Poprzednia 1 2 3 Następna →

Leszek.J

2-5 2-5 2-5 2-5

styczeń 09, 2018 20:50

Dahido oświeciłaś mnie aż mam gwiazdy w oczach, ale to minie i dale będę półślepym :)

Tomek

2-5

styczeń 09, 2018 08:43

Imre.już szlifowałem. To trzeba napisać od nowa. Dzięki za komentarz.
Pozdrawiam.

imre

2-4 2-4 2-4 2-4

styczeń 09, 2018 01:31

Z treści wyczytuję tęskontę z kimś drugim. Mamnnawet wrażenie że za kimś komu bohater zadał kiedyś ból i teraz nie może tego naprawić.

Co mi się podoba to pomysł i druga część tekstu

Ta pierwsza jakaś taka sztucznie napompowana np powietrze szkli się, poznawanie po drżeniu powietrza. Także już tu piszesz że posągi sa na środku... hmm chyba jednak na obrzeżu gdzieś skoro potem spotykają się na środku

Przemyśl podszlifuj. Będzie ok:)

Pozdrawiam