Notatka o autorze:(za Wikipedią)

_{Bashō Matsuo (jap. 松尾芭蕉 Matsuo Bashō, ur. 1644, zm. 28 listopada 1694) – pseudonim Munefusy Matsuo, japońskiego poety, znanego też po prostu jako Bashō, gdyż tak najczęściej podpisywał swoje dzieła. Powszechnie uznawany jest za jednego z największych pisarzy okresu Edo, szczególnie ceniony jest jego wkład w rozwój haikai, za którego twórcę jest uważany, a jego imię stało się nierozerwalnie związane z tym gatunkiem poezji.
Urodził się w prowincji Iga niedaleko Kioto jako syn samuraja, sam również był samurajem. Jego pierwszy wiersz został opublikowany w Kioto w 1664 roku. Po śmierci swego pana w 1666 roku porzucił służbę, aby studiować literaturę i kaligrafię. Po roku 1672 przeniósł się do Edo. Był już wtedy uważany za mistrza haiku, wydawał własne tomy poezji i był sędzią podczas konkursów poetyckich.
Nie był usatysfakcjonowany swoimi osiągnięciami, pocieszenia szukał w filozofii zen. W późniejszym okresie dużo podróżował, tworząc w trakcie podróży dzienniki poetyckie, z których najsłynniejszy Oku no hosomichi (奥の細道, pol. Ścieżki północy), napisany w latach 1689-1690, uchodzi za arcydzieło literatury japońskiej.}

Błyskawica -
Krzyk czapli
Dźgnął ciemność

Burza jesienna -
Dziki przysypane
Liśćmi.

Chodź, patrz
Na prawdziwe kwiaty
Bolesnego świata.

Chorując w podróży -
Nad suchym wrzosowiskiem
Wędrują sny.

lub inne tłumaczenie:
Chory w podróży - Moje sny błądzą przez wyschnięte pola 
Chory w podróży śnię, że polem wymarłym biegam bez końca... 

Ciemnieją fale -
Krzyk dzikich kaczek
Białawy.

Czemu ta jesień
jest jakby ptak sędziwy
daleko w chmurach

Czyżby mnie zbudził
lód, co tej nocy cichej
rozsadził dzban 

Dźwięki milkną,
Kwiaty pachną,
Dzwon zadzwonił wieczorem.

Fiołki -
Jakże cenne
Na górskiej ścieżce.

Godny podziwu
Ten kto nie pomyśli: "życie mija"
Widząc błyskawice.

Jak smętnie -
Pod rozbitym hełmem
Głos świerszcza.

Jaka cisza -
Terkotanie konika polnego 
Świdruje skałę.

Jakże chciałbym zobaczyć
Między kwiatami o świcie
Twarz Boga

Jesienny księżyc,
Przypływ pieni się
U samej bramy.

Jesień odchodzi
już łupina kasztana
rozwiera małą dłoń

Jest święto zmarłych
o sobie nie myśl jednak
że się nie liczysz 

Już nikt nie idzie
tą naszą drogą pustą
wszedł zmierzch jesienny

'Już zmierzcha się'
Woła przepiórka
'Na co zdadzą się oczy jastrzębia'

Już zmierzch jesieni
na suchej gałęzi drzewa
posępny siedzi kruk

Koniec podróży -
Ciągle żyję tu - tu,
Tego jesiennego wieczora.

Koniec roku -
Wszystkie kąty
Tego niestałego świata
Zamiecione.

Koteczka, tak chuda
Na miłości
I kaszy jęczmiennej.

Krople rosy -
Czym lepiej obmyć
Pył świata.

Kwitnące irysy
U moich stóp -
Sandały sznurowane na niebiesko.

Letni księżyc -
Klaszcząc w dłonie
Oznajmiam świt.

Letnie trawy,
Wszystko co zostaje
Z marzeń żołnierzy.

Malowany światłem księżyca
Kwitnący krzak - sza, w sąsiednim pokoju
Chrapią prostytutki.

Melon
W rannej rosie
Świeżo obłocony.

Na kolanach, obejmując
Korzenie, w smutku
Po kapłanie Tando.

Oddaj wierzbie
Całą nienawiść, całe pożądanie
Twego serca.

Odwiedzając groby
Siwowłosi chylą się
Nad swymi laskami.

Pchły, wszy,
Mój koń szczający
Obok mojej poduszki

Płatki żółtej róży,
Grzmi -
Wodospad

Podróżny śpi -
Chora dzika kaczka
Tłucze się zimną nocą.

Późna jesień:
Mój sąsiad -
Myślę o tym, jak żyje.

Rok za rokiem
Ja w masce małpy -
Prawdziwa małpa.

Rozstanie
Chwytając za słomki
Żeby nie paść.

Różę kwitnącą
Koło drogi
Zjadł mój koń.

Ruch fal przyboju
wśród różowych muszelek
strzęp koniczyny

Samotność -
Świerszczyk w klatce
Na ścianie.

Sklep rybny -
Zimne wargi
Solonego leszcza.

Skowronek
Śpiewa cały dzień,
I dnia za mało.

Skowronek nad ugorem -
Słodki śpiew
Nie-uwiązania.

Stara sadzawka,
Żaba - skok -
Plusk.

Ta jesień -
Stare są
Nawet ptaki i chmury.

Tą drogą
Nikt nie idzie
Tego dzisiejszego wieczoru.

Wargi zbyt zziębnięte
Żeby paplać -
Wiatr jesienny.

Wioska bez dzwonów -
W wiosenne wieczory
Czego słuchać

Wróble pod okapem,
Myszy w suficie -
Niebiańska muzyka.

Wróblu, oszczędź
Gza
Igrającego wśród kwiatów.

Zbudź się, motylu -
Późno, całe mile
Są przed nami.

Zimna biała azalia -
Samotna zakonnica
Pod słomianą strzechą.