przyjaciele

odchodzili jak płomień

urodziłam się poparzona

bardzo bałam się ciepła na policzku

urodziłam się ślepa

blask stał się świętością

dotykałam lekko ustami

światła przestrzennej tęsknoty

trzęsłam się z zimna

kiedy zabierali dłonie spojrzenia

wciąż liczyłam na palcach

puste miejsca w sobie

których nie miał zapełnić

żaden czas ludzkich spotkań

niedopełnionych gestów

niedotykalnych spojrzeń

wciąż liczyłam na palcach

powroty bez smaku

nierozsądne

spuchnięte od samotności

powroty niepotrzebne

Ilość odsłon: 4099

← Poprzednia 1 2 3 4 Następna →

2-5 2-5 2-5 2-5

sierpień 23, 2017 21:08

Tak, smutek samotnego zaniedbanego dzieciństwa wlecze się za człowiekiem przez całe życie.
Smutny i poruszający wiersz.
Pozdrawiam

2-5

sierpień 23, 2017 20:25

Czułam, że ta moja flaga wyblakła, ale macham z całej siły:)))
Dzięki Marku!

2-5 2-5 2-5 2-5

sierpień 23, 2017 20:17

https://www.youtube.com/watch?v=6sDqEhud8c0
i znikam ;-)

2-5

sierpień 23, 2017 17:04

"gdzie oni są!"

← Poprzednia 1 2 3 4 Następna →

Spis rzeczy