Tym razem chaos w przekazie i brak konsekwencji w prezentacji myśli.

Wszyscy macie rację, dzięki :)

Hmm... bardzo ciekawie pociągnięty szkic do poetyckiego obrazu. Wg mnie, można go odrobinę wygładzić, ale jest co! Podoba mi się. Pozdrawiam

wszystko, wszystko, wszystkiego za dużo

w drugiej części chyba za dużo chcesz opowiedzieć,
a ostatni wers tym spójnikiem trochę zamyka, może lepiej dać po przecinku i normalnie - "wygładza, prostuje".

i przypomniał mi jeden z moich ulubionych wierszy;

USTAJE OCHOTA NA COKOLWIEK - Cesar Vallejo

Ustaje ochota na cokolwiek, z ogonem znieruchomiałym w powietrzu. Nagle życie ulega amputacji, bez powodu. Jestem zbryzgany swoją własną krwią, która kreśli mi na skórze kobiece linie i cała aglomeracja miasta wylega zobaczyć to, co nagle stanęło w miejscu.
- Co się stało z tym synem człowieczym? - woła całe miasto i w którejś sali Luwru jakieś dziecko wybucha płaczem na widok portretu innego dziecka.
- Co się stało z tym synem niewiasty? - woła miasto i na dłoni jakiegoś posągu z epoki Ludwików wyrasta widoczne źdźbło trawy.

Ustaje ochota, na wysokości znarowionej dłoni.
A ja chowam się gdzieś za sobą samym, czyhając na chwilę, gdy będę mógł przemknąć dołem lub pomarudzić na górze.



tum. Krystyna Rodowska

Dzięki serdeczne!

Wieloznaczny. Nie można mu odmówić liryki.
Ale chyba wolę Twoją prozę. Choć i wiersze i proza - widać, że są tego samego autora.
Pozdrawiam.

Nie tylko mi się podoba. To wiersz, który z każdym czytaniem maluje inne obrazy. Brawo!

dobra robota)))

Podoba mi się ten wiersz. Niepretensjonalny, nie wyjaśnia świata, nie orzeka. Popycha w ruch wyobraźnię: może to być dzień na wysypisku śmieci, albo zatykająca dech metafora.