Bretania

miesiące mijały się we mgle porozrzucane drzewa i kolorowe 

płatki kwiatów kłuły w oczy szum oceanu rzucał się na lądy

w pęknięciach skał wybielonych w słońcu samotność  nigdy się nie uśmiecha

beznamiętna twarz wygumkowana i płaska skrywa ból który rozchodzi się po kręgosłupie 

niczym ołów rozlewając się na barkach

dysonans przyrody jak niepokój zmienia się w ciężkie pulsowanie w potylicy 

w której dostrzega ciało jako świątynie odmierzając kroki do ołtarza 
podmuch kształtuje stearynę na granitowej podłodze 

modlitwy nie przebiją się przez dym  siedzimy naprzeciwko siebie 
 przytłumiony szept czy może być w piekle będąc w sercu

Ilość odsłon: 4182

← Poprzednia 1 2 3 4 5 Następna →

2-5

sierpień 24, 2019 20:24

poszukaj pułapki i nawozu ))))

Konto usunięte

2-2 2-2

sierpień 24, 2019 20:14

Czyli żebym doszedł o co biega to trzeba ten wiersz wsadzić w wielki zderzacz hadronów?

2-5

sierpień 24, 2019 19:49

tak pod zwględem neutronów i protonów i przeciwciał i komórek rakowych ..pozdrawiam lilie

Konto usunięte

2-2 2-2

sierpień 24, 2019 19:42

Te "deka" to po to żebym mógł zważyć ten wiersz?

pozdrawiam

← Poprzednia 1 2 3 4 5 Następna →

Spis rzeczy