Dzień wypływa spod powieki

oceanu, tego obojętnego wahadła,

pośród refleksów na powierzchni.

Spadająca gwiazda, zgięta wpół,

której cień wędruje tylko po tym,

co wydaje się lśniące. Między

przeszłością, a przeszłością i

horyzontem wyłania się wśród fal

niczym Wenus Botticellego. Odgarnia

włosy, rozgląda się, odczytuje.

Jest jakby z niebios.

Piękny dzień, pełnia słońca. Anonimowy

tłum rozpływa się po bezmiarze

planety i patrzy, mówi, oddycha.

Takie same, mniejsze lub większe,

kształty śmierci. Myśli, wspomnienia,

fachowe porady. Coś wiecznie

nieokreślonego wypełnia przestrzeń

między nami. Bez możliwości wejścia i

wyjścia. Bez kontaktowego

numeru.

A na widnokrąg wpływają właśnie burzowe

chmury. Z ich skrzydeł spadają

wczorajsze krople morza.