ta opowieść nie będzie miała zakończenia.

do twojego wątku trzeba się cofnąć, więc narysuję ci

oczy z tyłu głowy. ty załóż bluzę tyłem na przód, 

naciągnij kaptur na twarz i prowadź do miejsca,

gdzie trzej kosiarze skrócili noce o miłość

do gwiazd nad karbalą.

biegnij przez korytarz, po schodach. zatykając uszy

krzycz: nie mam naboi! zabiją nas!

uderzenie w twarz uspokoi tętno. na krótko

wróci mężczyzna, który marzył o domu z ogródkiem,

dwójce dzieci, mleku i miodzie.

odległość jest taka jak od spustu do wylotu lufy -

za dużo, by czuć oddech na twarzy, za mało by nie dostrzec

zwężonych wściekłością oczu, nie słyszeć: ty morderco!

krzyk, który budzi w nocy stępił mój słuch,

tabletki pozbawiły sensu każdą zaczętą rozmowę.

możesz wracać tam sto razy i nie znajdziesz odpowiedzi.

wciąż od nowa będziesz pisał list do nieokreślonego adresata,

podpisując się strachem na każdej stronie,

coraz bardziej wykrzywioną parafką.