wiadomo, że stary Miguel ma nierówno pod sufitem

     nie jest to wina murarzy, a tradycji rodzinnej

     taka była bieda, że nawet nie miała siły piszczeć

     matka kupczyła wdziękami, wdzięcząc się do kupców

     gdy czuje szumy - mówi „a morze to nie we mnie”

     coś w jego spojrzeniu, co nie pozwala popatrzeć znowu

     być może rozum zbyt często zasypia

     dziurką od klucza sączy się towarzystwo

     zgrzytają karnisze na źrenicach, a usta krzywo

     próbują podtrzymywać życiowe funkcje – wtedy wyje

     stary Miguel siaduje pod sklepem i śpiewa wykrzywiony

     prawdopodobnie jego alter ego ma sjestę

     obaj nie wiedzą nic o sobie choć jedzą z jednego talerza

     jedynie psy potrafią ich odróżnić. skowytem

     obawiam się, że zawsze gdzieś pocisk czeka na spłonkę

                                              ^{Granada 2015}