II 

moja głowa 

leży niema nieopodal stołowej nogi 

niemal od momentu w którym nazwali schorzenie 

oderwana od rzeczywistości stała się zbędnym dodatkiem 

do bezsilności lub wiary w sprawczą moc zbyt dobrych uczynków 

pycha 

w trudnych chwilach 

mogłem się modlić a słabłem w ramionach siostrzyczek miłosierdzia

rudzielców obdzielających niezasłużonymi pieszczotami

stawałem się lukrowanym echem pożegnalnej mowy 

pychota 

potoczyła się pod stół 

w chacie na skraju zmieszanego lasu pozostawiłem

zbyt wiele wspomnień by nawalić lepiej zwinąć się w kłębek napić się wody 

zbyt ognistej by ominąć choćby jedną kolejkę bądź ostatnią imprezę 

zimne dranie gdy raz po raz omijają ich lody mają się 

z pyszna 

a nade mną w chmurze oparów czuwała wiara

w cuda rozpisane na wielogłosy zaczęły odrastać włosy 

tak jak lubię 

powoli