co z oczu, to klapki, a z serca niechże to będą kamienie. mam wolę zauważać i nie chcę być ociemniały. dlaczego czarny chleb i gorzka kawa zamiast codziennego: daj nam dzisiaj wieszczą zdrowie. kicham na to i mogę odnaleźć swoje wątpliwości w każdym napisanym do tej pory słowie. nowiny spod granicy i złogi na wątrobie. ot, poranne codzienności opakowane w mdłości i zaparowane lustro.

życie w cieniu tataraka ma swoje blaski i cienie. brać, co swoje nie oglądając się za siebie.

nie składaj przypadkiem rąk do modlitwy, bo uschną szybciej, niż korzenie naprędce złożonego do kupy drzewa genealogicznego. podcinane przez dzikie odrosty i bezładnie porozrzucane plamki na monitorach i wydrukach straszą wizjami beksińskiego.

na północnej dzielnicy strzelali do obcego kuriera roznoszącego zbyt białe ścieżki.

szepty zaaferowanych sąsiadów uzupełnia gorączkowe: czyż nie dobija się koni

i posłańców złej nowiny? z krzywym uśmiechem dodaję, że nie dotyczy swoich.

wyjdę z psem na spacer, bo tego też się nie boimy.