"Oddychaj głęboko, matko" - tu zaczynał się robić wiersz, ale potem się znów poturlało w krzaczory.

"Oddychaj głęboko, matko, oddychaj,
przytulaj gagatka mocno - znów wdech
i wydech, chociaż ze złości. kolebie się
jak wańka-wstańka, nawet zachwiana
podążaj do celu."

....tak widzę końcówkę

Myślę, że trzeba przyszlifować ___materia jest

Serdeczności

.

Tak. Tak czuję nieraz i ja

Wiersz wzruszył mnie
Podoba mi się

Pozdrawiam

Mars, być może regionalne - "kiwa się, kołysze", utworzone na bazie poniższego słowa:
https://sjp.pwn.pl/sjp/kolebac;2472110.html

Bardzo dziękuję! Obu Panom:-)

Jest parę błędów rzeczowych: "dutek"?; "kolebocze" to jakiś regionalizm?; i raczej "wańka-wstańka", która zresztą nie może podążać, bo tylko się kiwa... Tekst do głębszej korekty. Pozdrawiam

Wiersz przejrzysty, nie muszę się głowić nad jego treścią, ale to dobrze, przyjmuję go z dobrodziejstwem inwentarza
Pozdrawiam

Dziękuję, Cytro, to chyba mój pierwszy dość szczery tekst, więc uważam go za ważny:-) Taki przełomowy i prowadzący do nowego:-)
Aidegaart, tak, zdaję sobie sprawę, że tu wiele utartych rzeczy i nie nowych:-) Zamieściłam ten tekst świadomie - patrz wyżej. Dziękuję za opinię:-)

Wejście jak Szymborska, potem lepiej, ale cały czas w klimacie znanym, niestety. Powtarzanie schematów, jakieś pomysły, ale... ogólnie żenada

Taki prawdziwy. Podoba mi się, nawet bardzo.