Myślę podobnie jak Milo z tym strumieniem :) i skoro cisza to rzeczywiście może i "przestaje mówić" :)

A ja się tu odnalazłem.

Dziękuję

Pozdrawiam

Milo, Leszku - dziękuję Wam serdecznie za komentarze, cieszę się, że się odezwaliście.

Wiem, jak tu brzmi ta cisza, pewnie jej za dużo, pewnie denerwuje. Czuję, że to pozwala mi opowiedzieć więcej o stłamszeniu. Po omacku, wtedy, gdy nie widzisz, więcej czujesz, więcej słyszysz. Mocniej mi tu wybrzmiewa to co chciałam uchwycić, to moje "ono", które płacze w jakimś dziwnym miejscu w poprzednim lapidarnym tekście. Tylko tak umiem to napisać. Pewnie nie umiem, co zrobić.

Przybyłem tu, przecież wiersz nie może się gubić samotnie i do tego nago!
Pozdrawiam

To nieco ryzykowna fraza

"... uciszone teatry płyną
stłumionym strumieniem w ciszy"

Wracam z tym tekstem, żeby "ono" tak samo nie wisiało...

Pozdrawiam Was serdecznie!