pod wschodzącym słońcem w glinianych chatach 

czarnoskóre żony mają chustą związane usta

jak ryby w akwarium obijają się o szybę 

w oczach plemienia porzucone kobiety noszą bambusowe korony

tańcząc krążą wokół ognia w świetle księżyca stają się szarym pyłem 

od rana czarne kobiety z wiadrami na głowie potulnie służą

uderzone w twarz kołyszą się jak baobaby

zamiast uczyć się szkole jak wielbłądy z garbami na plecach przemierzają

pustynie i przy ognisku odprawiają miłosne rytuały

na próżno rzucają zaklęcia i uderzają w tam tamy

jak kępy traw usychają z głodującymi dziećmi 

roznosi się echo płaczu po świecie

czy ktoś je słyszy 

świat milczy