Każdy ma swoje bebechy. Im głębiej sięgam w ślady obcych, tym mniej widzę. To jak z czytaniem im więcej przeczytasz tym większym glupkiem się stajesz i ciągle mało mało mało mało.
Wiem że nic nie wiem to mądra sentencja.
Pozostać tu czy kierować się w tamtą stronę zastanawiasz się nad tym. I szlag trafia te twoje gornolotne myśli bo przed chwilą zrozumiałeś że skończyły Ci się zapałki.

Słowa ostre jak nóż wypadają z ust. Wczoraj pewien poeta nazwal mnie krolową kurew.
Ja praworęczna niestety krótkowzroczna nie przypominam sobie jego wyrazu twarzy.

On spogląda tylko na serce bo po lewej stronie. Nawet nie zna słowa matka, jest tylko ta która urodziła. Jego ojciec pochylony nad gazetą czytał Stalina.


Nie obchodzą mnie kokiety ani wielkie kurtyzany; bez problemu wchodzę do hedonistycznego ogrodu - wiecznie zielony.
W pełni księżyca widzę znajomą sylwetkę chudego obleśnego starca. Matka opowiadała że stał nad moją kołyską i drwił.
Pomarszczona ohydna twarz przypomina klowna, słyszę szyderczy śmiech.

Macha latarką od lewa do prawa


teraz spróbuj się domyśleć czy to prawda

Wszędzie ślady... Matka zakurzona w piwnicy - ukryła się w szarych słoikach ze starymi konfiturami. Od lat ich nikt nie otwiera.po prostu są.
Ojciec gdzieś się przemieszcza. Słyszę jego donośny głos w dużych szerokich wierzejach, które skrzypią uderzają o skrzydła wiatru.
Jesień. Lato czmychnęło szybko jak przepiórka. Niedługo zima.

Pewien poeta wysłał mi zbiór wierszy. Puenty celne ale gubię się w szczegółach szczególnie w trudnych anglojęzycznych słowkach.
Mam tak samo z przedmiotami zawodowymi syna. Nic mi nie mówi a nazwy EUTKA MLSKA. Jestem krotkowidzem za to uszy zgrabne. Ale cóż mi po tych uszach skoro jestem wzrokowcem.

Może czas napisać nie niespokojny umysł, a litanię do ciszy?

Ostatnio lekarka dobrała mi dobrze leki. Kolega upomina bym nadal pisała prozę. A ja dotarłam na drugi brzeg. Chwytam się dłoni kolegi, ale wszystko wydaje się obce. Obcy las, obcy spiew ptaków. Tylko czasem gdzieś w oddali slyszę szum fal. I ktoś odpływa.

Rozstania zawsze są dla mnie bolesne. Nawet jeśli ten ktoś jest toksyczny bo przecież nie ma ludzi całkowicie złych.



Czasem w relacjach międzyludzkich jestem jak słoma na poddaszu obory albo słoma w wielkim stogu. Niektórzy lubią się bawić. I tak bawił się pewien poeta. Podpalał wcześniej i zawsze udawało mu się mnie zgasić. Jednak ostatnio nie wytrzymałam. Za dużo ognia. Spłonęliśmy. Zostały stare spróchniale deski. Jeszcze do dziś śnią mi się języki ognia. A poeta odbija się, piecze zgaga; to była taka niestrawna znajomość.



Więc to tak. Zaszła mi znajomość z tym poetą, mocno zaszła za paznokiec u nogi. Bo dotykal moich stóp sprawdzał ścieżki. Naśladował śledził.

Dlatego muszę kupować za duże buty. W za dużych butach może zmieści się dobry kot. Duże buty wyzwolą większe kroki. Niestety nadal podróżuje sama. Czasem są oblepione błotem, czasem zbyt śliskie. Ale nie zostawiam ich na poboczu. Nie szukam już księcia. Buty jakie są każdy widzi. Niektórzy nie lubią takich butów. Boją się, że ich ubrudzę. A są to tylko pozory.

Czas mi czas się ustawić w ekranie ciszy. Teraz trzeba odwrócić rolę. Kto wyciągnie dłoń po ciszę?

Chciałem przełamać ten depresyjny impas jakąś pozytywną dygresyjką.

Dla jasności jestem wierzący osobnik. Nie. Nie chodzę do kościoła nie wierzę księży i to wszystko to moja sprawa.

Gwałcie nie interesuje mnie polityka którą próbujesz mnie zgwałcić z ziobrem na czele:)
Nie po to udzielam się na portalach literackich czegoś innego szukam, ale niewykluczone że się zmienię. Dziękuję Ci gwałcie pozdrawiam :)

A Ziobro żąda klocka na klacie w sprawie weta unijnego budżetu...