Tu można znaleźć wszystkie wiersze konkursowe.

Rafał Hille
"Wiosenne Sponiewieranie Prozerpiny" [wiosna]

wódkę najlepiej parkuje się w nocy
na świeżo malowanych ławkach
przy wiosennym skwerze z Prozerpiną
znów woda leci jej spod pach

uparty jak strzałka kompasu ze
słoikiem korniszonów w teczce wciąż
patrzę na twoją sukienkę; kilka kropli
krwi zaschło między kwiatami

jeżeli wąż chce pomachać ogonem
od którego miejsca zaczyna?
znowu pytasz; wznieśmy toast za
wszystkie gady pełzające o suchym pysku!

ostatni kiszony ogórek jak ostatni gwóźdź
do trumny; w końcu tylko nieboszczyk nie pije
- przecież żyjemy tylko raz! - mówisz
potem najwyżej będziemy straszyć

księżyc leżał na wznak w krzakach
gdy położyłaś palec na moich ustach
chciałem to powiedzieć ale znów jednym
słowem byłem o dwa słowa za daleko

konstelacja urazowa gwiazd
nad naszymi głowami szeptała
że znów ucieknie nam dworzec
nie każda noc musi skończyć się nad ranem

x l a x
"świat się budzi?" [wiosna]

wczesne kiełkowanie żywopłotów
gdzieś tam bociany
tankują
polerują kompasy

gryzonie czyszczą magazyny
zbieranie gąsienic
zapowiada się jesień
długa jesień

żaby czekają na rozwój

Wiśnia
"wiosna ludów?" [wiosna]

po zimie z marnymi zapasami
ssie głód i gnije nadzieja
resztki z mojego domu
rozdane obcym
widać nie miały być dla mnie

kiedy spotkasz mętne spojrzenie
gdzieś w okolicach dziurawych butów i śmietnika
zmęczone bezsennym stanem niewyjątkowym

bądź litościw je dobić

"Dywagacje nad wiosną" [wiosna]

kolejną wiosną wzruszają się już tylko romantycy
robią z wierszy latawce i wypuszczają
z nadzieją że ktoś je przeczyta
jako jedyni zachwycają się najpierwszą zielenią

wiosna spowszedniała przez cały rok
gości w naszych domach i na talerzach
patrzymy na nią w grudniu odrzucamy w październiku
nowalijki na nikim nie robią wrażenia

w mieście widać tylko skrawek nieba
reklamy jaskrawo krzyczą nie ma odpoczynku dla oczu
które wynajdują blade źdźbło między płytami chodnika
zbyt słabe aby zmienić porę roku

niedługo rozpoczną się wcale niepoetyczne prace
mimo sielskich opisów przyrody
naznaczone troską i niepewnością

właśnie przyleciały skowronki

Dywagacje nad wiosną [WIOSNA] są autorstwa Aurory

KurganJestNieśmiertelny
"Logizm" [wiosna]


Gęsi wróciły już zimą
niskim lotem bo wiatr
bo śnieg a następnego dnia
lód skuł kałuże

najważniejsza logika
to ta od popełniania błędów
orkan przywiał gęsi
sztorm zasolił bagna

naturalnym jest zdychanie
przypadkowy wzór zasiewania
brzóz na ugory
snów na posmak
wrażeń na niepamięć

wraża się krok
za nim kolejny aż do utworzenia ścieżki
wydeptania grobu
zagłuszenia głodu
co jeszcze możesz zniszczyć
by uratować świat

Ale wiersza, który zgłosiłam do konkursu, tutaj nie widzę.

Afrodyta
"Powikłania" [wiosna]

Światło znów zapuszcza korzenie, krokus
w moim ogrodzie nie może ruszyć z miejsca,

ale przyciąga życie. Jeśli go podepczą,
jeszcze głębiej wrośnie w podłoże.

Chociaż idę, stopy unikają złączenia z ziemią.
Ugruntowana odrębność bezwarunkowo dzieli
mnie i świat. Rozrzucone kawałki
trzymam na dystans.

Powrót wydaje się mało możliwy.

Dziękuję.

Nuria Nowak
"Przed siebie małymi krokami" [wiosna]

zamknęłam oczy jak dziecko
któremu wydaje się że jest niewidzialne
w tym czasie przyszła
wiosna
przyszła nagle
otworzyła na oścież okna

zestresowane ulice
przyoblekły kolorowe ciuszki
szczebiot małolatów wylał się na skwery

słońce wschodzi teraz
z zieloną opaską na czole
moje spojrzenie zapaliło
sygnalizator na przejściu

The Meanest Cat
"Cebulki" [wiosna]

Powolutku wydeptuje ścieżkę na skróty, przez trawnik,
od którego odrywa się śnieg - skórkami z chleba, sypniętymi
dla czupurnych kawek. Spotykam ją od pewnego czasu
pod osiedlowym warzywniakiem; w pomiętej reklamówce
nosi skiełkowane ziemniaki, dymkę tryskającą szczypiorem,
i zawsze wydaje się zmoknięta, nawet wtedy,
gdy słońce rozwija gałęzie z postrzępionych bandaży.

Wczoraj dotykała krzewów forsycji, ostrożniej niż
przez sen, by nie strącić ani jednego pąka;
zmarszczki rozkrzewiały się na jej twarzy, niby pęknięcia
lodu na kałużach. Zauważyłam też, że ma nową
laseczkę; to dzięki niej dotarła o czasie na przystanek,
podpierając się niezdarnie, kłapiąc ubłoconymi butami.
Było wcześnie rano. Z kieszeni wypadło jej kilka piórek -
- podniosłam; zaświergotało w chmurach.

Nie wiadomo, dokąd pojechała; mówią, że krążyła
po parku i dmuchała w dziuple. Później dzieci
znalazły szalik w zieloną kratę; leżał zapomniany
na ławce przy miejskim placu zabaw.
Wreszcie widziano, jak wracała do siebie - zgarbiona,
z trzęsącymi się rękami, pogubiła cebulki z rozdartej torby.
Ktoś w autobusie ustąpił jej miejsca
i nie mógł się nadziwić, że jest tak bardzo stara,
starsza od cieni wielopiennych lip
w jego zgrzybiałym ogrodzie.

garai
"Pamięć początków wiosny" [wiosna]

Wejście w marzec i wiesz, że masz
pozamiatane. Nie unikniesz spotkań
z tymi co odeszli o tej porze. Łączy nastrój

bliskiej równonocy, która zrodzi wiosnę, lecz zbierze
ofiary, bo dziś nikt za darmo nie będzie harować.

Widzę was, nie stójcie tak w półmroku sieni.
Ciebie mogę poznać tylko po uśmiechu, a ciebie to
wcale, mimo to zapraszam.

U nas po staremu, dla was po nowemu,
już tego nie znacie, no bo skąd? Ta wiosna - dla was
jakby zima. Proste zakończenie cyklu. A my wciąż w podróży.

Z oczami do przodu, ku najbliższym celom, ufnie oczekując, że
byle do wiosny, a potem już z górki, byle przebyć lato,
szkoda, że już jesień, rany, toż to zima! Chcecie zwierzeń?
Macie,

ktoś nam wytruł kosy, milutkie kosiki zwiastujące wiosnę.
Rozsypali ziarno śmierci dla gołębi, cicho się zrobiło
w naszym drzewostanie. Martwe dni i noce.

garai
"Pamięć początków wiosny" [wiosna]

Wejście w marzec i wiesz, że masz
pozamiatane. Nie unikniesz spotkań
z tymi co odeszli o tej porze. Łączy nastrój

bliskiej równonocy, która zrodzi wiosnę, lecz zbierze
ofiary, bo dziś nikt za darmo nie będzie harować.

Widzę was, nie stójcie tak w półmroku sieni.
Ciebie mogę poznać tylko po uśmiechu, a ciebie to
wcale, mimo to zapraszam.

U nas po staremu, dla was po nowemu,
już tego nie znacie, no bo skąd? Ta wiosna - dla was
jakby zima. Proste zakończenie cyklu. A my wciąż w podróży.

Z oczami do przodu, ku najbliższym celom, ufnie oczekując, że
byle do wiosny, a potem już z górki, byle przebyć lato,
szkoda, że już jesień, rany, toż to zima! Chcecie zwierzeń?
Macie,

ktoś nam wytruł kosy, milutkie kosiki zwiastujące wiosnę.
Rozsypali ziarno śmierci dla gołębi, cicho się zrobiło
w naszym drzewostanie. Martwe dni i noce.

Leszek.J
"Cierpliwości" [wiosna]

Ślimak za rumaka
bieg bez przyśpieszenia
ranki ciągle białe
wieczory szarzeją
jedni niecierpliwie
tęsknią do kolorów
gdy inni się cieszą
możliwością jazdy

działamy realnie
spokojem stoików
nie utonie przecież
to co jest pisane
ukaże się barwa
i zapachy kwiatów
one już czekają
kiedy parametry
będą w punkcie „W”

poniedziałek Ja.
"Motyw wiosny" [wiosna]

Bar jest a’la amerykański. Z plazmy leci hokej,
obok lecą kurwy.
Stolik jest na przeciągu. Za drzwiami śnieży marzec
jak wypukły ametyst lub rubin.
Z płaskiego ekranu obraz jest żyletką. Ścina głębię.
Którą ma ziarno.
Marzec ma rodzaj męski Marznące błoto nijaki.
Nie pytaj o motyw wiosny.
Na stoliku z Samsunga Galaxy gra nie kto inny,
jak Bill Evans.
Niby nic. Jesteś w zasięgu. Poza zasięgiem
jest motyw wiosny.
Motyw wskazówki zegarka, motyw igły busoli,
motyw trocin.
Niby nic. Dobranoc.
Wio. Sny.

Paweł D.
"Wiosenne wątpliwości" [wiosna]

Pierwszy ciepły dzień wiosny, z grubsza wiem kim jestem -
w dwudziestym pierwszym wieku człowiek rozszerzony
o smartfon z aplikacją, która całkiem nieźle
rozróżnia głosy ptaków, oraz inne głosy.
Kos i drozd - mówi Jolka, patrząc na wyświetlacz.
Kosodrozd - słowem nowy gatunek kreuję.
Pies z nami - rasy pudel, więc niemal artefakt,
oraz pies rasy kundel - dowód na naturę
niweczącą podziały kreowane sztucznie.
Jolka na mnie testuje, na wszelki wypadek,
najnowszą aplikację - powiedz coś - więc mówię
co mi ślina na język, na wyświetlacz patrzę,
jest wynik: Człowiek. Homo sapiens -
prawie pewne.

tetu
"wbrew pozorom urodzaj" [wiosna]

kochanie, anielskie trąby nie pasują
do naszego ogrodu, tutaj przebija się cierń i wiatr
w twojej koszuli. pora kwitnienia przypada w pełni
i nie jest to dobry moment na ucieczkę. od snów

bywają większe zmartwienia. wiosna rzadko zagląda
w oczy, a jeśli już wije się pomiędzy rzęsami, to
na dziko i z kolcem pod poduszką. przywykłam

do ciernistych krzewów, niedopowiedzeń zamkniętych w słoikach;
tyle w nich smaku co przestrzeni. spójrz; ptaki buszują w berberysach,
a głóg ocieka winem. winno dzielić się tym co szlachetne, dlatego

powiększę ogród o wszystkie cierpkie prawdy i wypiję toast
za owoc... za cierń...

i będzie to czas smutku, oraz czas radości —
na wpół utracony, na powrót odzyskany raj.

wokka
"białe kwity" [wiosna]


kwitną czereśnie
kwitują słońcu odbiór
energii cieplnej

Gudmundur
"O wiośnie" [wiosna]


Na początku wiosna bywa ciasna,
z braku słońca nie dojrzewają kwiaty,
w Porządku jest sytuacja niejasna,
bo rozkwit pąków bez naświetlenia
nocą jak w mroku kreuje stacja

Na której, choćby jeden taki promyk
był w stanie wypuścić z kwiatów skrzydła,
by wiosna stała się pełna jak płomyk
Informacją dla ptaków z nie nadejścia

/https://www.youtube.com/watch?v=VZRHx4xNS5k&ab_channel=ErnestoCortazar/

Proponuję, by członkowie Redakcji również wzięli udział w konkursie. Byłoby miło ;-)

To ja np. Wezmę udział w taki sposób, wstawie link do konkursowego kontenera. :)

https://poemax.pl/akcje_promocyjne/35-konkurs-wiosna-2023

A mojego pt. Gniazdo tu nie ma?

Rozstrzygnięciem Konkursu "Wiosna" zajmowała się grupa redakcyjna przez ostatnie kilka dni. W efekcie najwięcej głosów otrzymał wiersz "Cebulki" autorstwa The Meanest Cat. Zwycięzca i jego wiersz zajmą zaszczytne miejsce w dziale Katedra Światła. Autorka otrzymuje nagrodę książkową, którą wyślemy pocztą. Gratulacje!

Link do zwycięzcy:
https://poemax.pl/publikacja/13942-cebulki-wiosna

Możemy zdradzić, że wszyscy głosujący redaktorzy typowali jeden i ten sam wiersz, wspaniale, gratulacje! :)

Witam po dłuższej nieobecności na portalu, ale covid wyrwał mi trochę czasu z życiorysu.
Bardzo serdecznie dziękuję za docenienie mojego wiersza. Wszystkich Redaktorów gorąco pozdrawiam.

The Meanest Cat