gdy na ziemię wiatr strąca


znów kołnierze przy płaszczach chłodny ranek jesienny
unosi. plac targowy wonią sadów przesiąka
leżą w skrzyniach drewnianych świeże jabłka, węgierki

a w ogrodach i w parkach wciąż ubywa zieleni.
coś, bez związku zupełnie, powiedziałeś o pąkach,
że wystrzelą. wilgotno - chłodny ranek jesienny

smutkiem skórę przenika. słońce dziś nie zamieni
niepokoju w uśmiechy, dziwnie z deszczem się splątał,
wpada w skrzynie, jak w trumny, między jabłka, węgierki

mgła powoli opada, wbija dzień w miękkość ziemi
tyle warstw już zajętych (ona głodna, wciąż głodna)
myśli wronio tną niebo w chłodny ranek jesienny

przecież kiedyś spadniemy - którejś sennej niedzieli
może w środę (staruszek w stronę skrzynek podąża)
lot skończymy podobnie jak te jabłka, węgierki

oderwani od czasu, śladem rąk ocaleni
na gałęziach. pamięcią, zanim będzie bezdomna
nim zagubi się w sadzie, w chłodny ranek jesienny
gdzie na ziemię wiatr strąca świeże jabłka, węgierki.

las


w powietrzu pachną wyszeptane słowa
zaplątały się wśród brzozowej kory
sekretne wiersze z mgły seledynowej

cisza kaskadą tęsknoty otula
o wschodzie słońca promień zielonkawy
pada i drgają wyszeptane słowa

to w smugach światła to znów w smugach cienia
i drga powietrze wśród spękanej kory
sekretne wiersze z mgły seledynowej

wiją się rymy wije się melodia
na pędach bluszczu wspina się do góry
i szumią z liśćmi wierszowane słowa

dźwięczną sekretną melodię w mej głowie
i się rozczulam obudzona w nocy
bo śniłam wiersze z mgły seledynowej

w powietrzu drgały skrzydlate zmysłowe
nabrzmiałe pięknem wzbiły się pod chmury
i pękły strofy dźwięczą w uszach słowa
sekretnych wierszy z mgły seledynowej

otwieram oczy szeroko, tylko czerń widzę
czy to mniej, czy więcej niż gdybym widział światło
niech nieodgadnione nieodgadnionym będzie

od rana do nocy i w snach nawet błądzę
i nie wiem jak to długo, nie wiem jak to dawno
otwieram oczy szeroko, tylko czerń widzę

nie lękam się barwy, jakbym był jej płodem
nie szarpię się, układam wygodnie, z wiarą
że nieodgadnione nieodgadnionym będzie

bo tak trzeba się ułożyć chociażby w trumnie
i gdy zamkną wieko to stwierdzę, że jest tak samo
otwieram oczy szeroko, tylko czerń wszędzie

jest w tym spokój i niezmienność do której lgnę
i nie burz pytaniami czy to słońce zgasło
niech nieodgadnionym nieodgadnione będzie

są noce kiedy szukam w przestrzeni iskierek
rano się budzę z lękiem, że to wszystko prysło
otwieram oczy szeroko, tylko czerń widzę
niech nieodgadnione nieodgadnionym będzie

Ja ''kradnę" - pięknie piszecie:)

Dodam tylko, że 'czarny minimalizm' Grzegorza jest mi bliższy, ale tylko dlatego, że taką mam naturę;)

Z przyjemnością Was czytam, czekam na następne.

Pozdrawiam.

zobaczysz


zobaczysz jeszcze z tego wybrnę
chociażby zasypiał anioł stróż
ja wstanę ja do siebie przyjdę

i odnajdę kamienisty brzeg
zatoczki gdzie czeka moja łódź
zobaczysz jeszcze z tego wybrnę

nie zostawię nadziei na dnie
wyrwę z gęstwiny wodorostów
i wstanę i do siebie przyjdę

i usłyszysz mój zwycięski śmiech
i dostrzeżesz w moich oczach błysk
zobaczysz jeszcze z tego wybrnę

w potłuczonym szkle zniknie twój cień
mimo ostro tnących deszczu rózg
ja wstanę ja do siebie przyjdę

i zapomnę co to ciągły lęk
nie ogłuszy mnie już własny krzyk
zobaczysz jeszcze z tego wybrnę
i wstanę i do siebie przyjdę