Nie cierpię skrajności. Tęgiej zimy, upałów. Mocnego seksu, ogłupiałych stanów zakochania. Ta zima mnie dobija. Czuje ze ogarnia mnie dezintegracja.
Polskie poetki z lat 70 umierają na zanik krążenia. Pod lodem ich twarze. Na śniegu ślady stóp. Kto je tam pochował? Wiosną ich trupie brzuchy zakwitną mocnymi wierszami. Polskie poetki z lat siedemdziesiątych nie umierają. Gryzą drapią w swoich wierszach prześladowców jak ja.

Dzięki, Odlocie. Ze mnie nie aparat:) a nawet plomba:)
Zatykam dziury. W skórze mózgu. Sobie też.
Nawarstwiam się.
Chodź pomaluj na biało moj pień. Wydam mnóstwo owoców. Dojrzałych. Ugryziesz i zrozumiesz że jesteśmy w raju bezwstydni bez bólu. Śnia mi się do dziś spacery brzegiem morza. Zadajesz głupie pytania w jakich majtkach będziesz chodzil. To bez znaczenia. Bez. Za chwilę wiosna. Bez znowu zakwitnie. Pokażę Ci jego fiolet i ujrzysz moje fioletowe paznokcie i fioletowe opuszki. W trumnie. Wokół niej zbiorą się moi bracia i siostry i będą się głośno śmiać. Śmiać. Śmiać . Tylko śmiech pozostanie którego ciągle brakowało mi w życiu.

Ty to aparat jesteś, Beatka.
Listopad 24, 2020 22:01 - dalekie echa "Sklepów cynamonowych".
Fajny dziennik.

https://youtu.be/Pgs_zB6Et2Q

https://youtu.be/chuNz5Ty_zE

Pewne salony zasłynęły w światku literackim złą opinią. I nagle w moich oczach te salony rozbłysły, bo oto obok czytającego poety usiadł pijaczyna z kiwającą się brodą i pijacką czkawką. kto go wpuścił? spytałam w myślach i roześmiałam się serdecznie.

https://www.youtube.com/watch?v=WGfQDrXHEwk&ab_channel=DealerdeMusique

Czasem gdzieś gubię
krzywe nogi
gubię głowę
wystawiam jak mucha odwłok na ataki
dziś moja głowa zaczepiła niedojrzałą
to się wydaj jakieś taka dojrzala -warknęla
A ja tylko chcialam położyć pod nią poduszkę osuszyc krople potu umyć mydłem
ktoś do mnie woła: juz nic nic to może nie
wydadzą ale zostawiłaś za sobą wiele blizn i już tego nie zmieni nawet nędza z niedojrzałe głową.

Ciągle ktoś coś umiera. Na przeciwko pałacu kultury 11.11. 2018 starowinka na łóżku z materacem przeciwodleżynowym. Spogląda przez okno na czerwone fajerwerki w stolicy żmij. Paranoja paranoja.

Albo taki jeden.
Umiera każdego dnia, chory na życie. Wbija we mnie szpile i uważa że powraca jak z filmu the Ring. A ja palę fajkę, wypuszczam kształtne kółka. Nic nie widzę.

Hej podglądaczu:)