Można podzielić ten tekst na dwa formaty, jeden z perspektywy patrzenia w przód po horyzont, z czasu kiedy jeszcze jest wybór, drugi z retrospekcji, kiedy już decyduje się czy Camele czy Popki bez filtra. Zawsze lepiej jest być w tej chwili która nigdy nie przeminie w naszej pamięci, tam z tymi falami, kokardkami, z Nią. Ale ona jest wieczna tylko wtedy, bo żadna chwilą fizycznie nie trwa wiecznie, ale jej echo, niczym najpiękniejszy zachód słońca pozostaje. Jest niczym tatuaż na sercu. Myślę, że niejedna peelka chciałaby wydziargać komuś serce taka chwilą. Żeby była już na zawsze permanentna premedytacją, krotochwilą z której nie ma wyjścia, jest niczym odbicie głębinowe w morzu chwil. Ale to jest odbicie realnego szczęścia.

Dzięki, Janusz.

Odpozdrawiam :)

"mól klimat pozdrawiam Alga))-:)

Davidzie Es. - zgadzam się, to kontrast, ale rodzaj czytania na odległość "z drugiego człowieka" to właśnie siłowanie się z niemożliwym. Cieszę się natomiast, że reszta na plus. :)

Ryszelie - o takich komentarzach, a właściwie o takim odbiorze, czytaniu tekstów się marzy. Nie jest on w 100% na plus, ale właśnie dlatego daje więcej do myślenia niż niejedno "super wiersz", "bardzo mi się podoba", nie mówiąc o "ad kosz" bez rozwinięcia ;)
Twoja interpretacja poszła inną nieco drogą, niż zakładałam, co tylko zwiększa mój szacunek dla słowa i odbiorców. Robercie, po prostu bądź pod naszymi wierszami!


Ronin - cieszę się, że tak go odbierasz.

Dziękuję wszystkim za czytanie i podzielenie się wrażeniami.

Pozdrawiam :)

Bardzo dobry tekst. Jest przekaz, jest duża dawka emocji.

Kokardka. Skupiony pośrodku węzeł, mocno ściągnięty, zakryty. I po bokach więcej rozprostowanego materiału. Tam widać niemal wszystko. Kojarzy mi się jako ozdoba dziewczęca, ładna na warkoczach.
I wyobrażam sobie też taką kokardkę na ustach - zaciśnięte wargi, które nie chcą mówić, co w duszy. I wymuszony, sztuczny uśmiech na kącikach warg. Żeby udawać, że nic się nie dzieje.
I tak czytam ten wiersz - o rzeczach, które dzieją się w środku. Że pozornie nic, że "nikt się nie spodziewał", że "obok inne fale ściągają uwagę", a tak naprawdę - w środku jest drżenie, jest spadanie, spacer po krawędzi duszy.
I czytam ten wiersz jako wołanie o potrzebie komunikacji między ludźmi - żeby trochę ze środka wydobyć na zewnątrz.
I jak w tej kokardce - są w tym wierszu dla mnie miejsca zakryte - nie rozumiem za bardzo tego kiosku, który się "sprzeniewierzył", zbyt dla mnie zaciśnięte.
Ale ten węzeł zaciska się we mnie i trzyma do samego końca. Bo nawet jeśli początek rozwlekły, szeroki jak brzegi kokardki, to końcówka, taka dynamiczna i mocna, naprawdę potrafi "ścisnąć".
"dla niej jesteś,
dla mnie"
- to wcale nie znaczy, że prościej.
Trzeba zdjąć kokardkę z dziewczęcych warkoczyków. Dorosnąć?
Bardzo mi się podoba!
Z szacunkiem - ryszelie

...już przy pierwszym kontakcie nie pasuje mi "pole siłowe" ___to bardzo 'fizyczne" określenie trochę razi. .. nie pasuje do reszty

...ale całość dobra ___nawet bardzo

Pozdrawiam
.