xlax - dzięki. Masz rację - 'wywaliłam'

o czym, to kurwa, jest?! zero konkretu, jakieś bajanie między poetykami. A! wiem, Autorka chroni swój pomiot, sic!, żeby było...połetycko! Sorry za moją ziemność. Twój wiersz krąży w przestworach lirycznych.

Końcowe podpieranie się czyimś przemyśleniem - zbyteczne/uwłaczające. Chyba stać cię na własne. W dodatku powstaje patos. Wymazywanie win takie sztampowe. Do witraży jest strawnie.

Pasja - poszybuj

Milo, dzięki, że zechciałeś podjąć się analizy wiersza. Naniosłam szybkie dwie poprawki. Reszta na potem.

Mam pewną hipotezę... mogę ją tu sprzedać? spróbuję, wyobraź sobie, że jesteś saperem, albo lepiej, zegarmistrzynią ;)

hej,
pozwoliłem sobie podumać nad tymi wersami.

jak ujarzmić świat
zagrożenie które wyczuwam w sobie i w innych => ok

Skłębione powietrze nie przepuszcza prostych zdań i myśli. Niczym bluszcz wspina się na drzewo, rozbija szyby - przez puste okna przepływają cienie. => tu się nie odnajduję

Brakuje słońca.

Nie wymażą win pochylone głowy,
rozmodlone dłonie. Tworzą próg dzielący
dwa życia /światy/. => ok

Podobnie z witrażem. /oto witraż/
Szary z zewnątrz, dopiero od środka
oddaje piękno i niezwykłą zdolność
przenikania. => podobnie do czego?

Szukam /tej - zbędne/ wewnętrznej przestrzeni,
ale stąpam po ziemi, a ta ugina się od obietnic,
pamięta wszystkie bitwy, zwątpienia.

Wiem. Inaczej już nie będzie.

dzięki za możliwość pogimnastykowania się.